سابقه و هدف: یکی از هولناکترین تجارب بشری
سرطان و رنج ناشی از آن است. مواجهه با این بیماری سبب بحران های حاد و شدید در سلامت فرد میشود. اعتقادات مذهبی در زمان بیماری نسبت به هر زمان دیگری برای شخص اهمیت بیشتری پیدا میکند. در میان منابع مذهبی و معنوی بیشترین منبعی که مورد استفاده قرار می گیرد،
دعا است.
دعا محکمترین و بالاترین حلال مشکلات است و با قدرت
دعا میتوان انرژی معنوی را آزاد ساخت. مطالعهی حاضر با هدف بررسی ابعاد توسل به
دعا در
بیماران سرطانی مراجعهکننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال ۱۳۹۲ انجام گرفت.
مواد و روشها: مطالعهی حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود که در آن ۹۶ بیمار مراجعهکننده به مرکز غذا و داروی دانشگاه علوم پزشکی گلستان با تشخیص
سرطان و تحت درمان با داروهای آگونیست به روش سرشماری در سال ۱۳۹۲ انتخاب شدند. اطلاعات توسط پرسشنامهی مشخصات جمعیتی و پرسشنامه توسل به
دعا که توسط پولوما (Poloma) و پندلتون (Pendelton) تهیه شده بود، جمعآوری گردید. دادههای بهدست آمده توسط نرمافزار آماری SPSS نسخه ۱۶ به کمک آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحرافمعیار) و آمار استنباطی (آزمون آنالیز واریانس) تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: براساس نتایج پژوهش میانگین و انحرافمعیار توسل به
دعا در بعد تناوب
دعا ۷/۲۱±۷/۹۱، در بعد تجربه قبلی
دعا ۸/۹±۶/۴۵ و در بعد نگرش به
دعا ۰/۸±۹/۳۳ بهدست آمد. آزمون آماری نشان داد که بین ابعاد
دعا اختلاف معنا داری وجود داشت؛ بهطوریکه تناوب
دعا با تجربه قبلی
دعا (۰۱/۰>P)، تناوب
دعا با نگرش قبلی به
دعا (۰۰۵/۰>P) و درنهایت تجارب قبلی
دعا با نگرش قبلی به
دعا (۰۱/۰>P) ارتباط معناداری داشتند؛ ولی نتایج آزمون رگرسیون خطی چندگانه بین هیچیک از ابعاد
دعا با مشخصات جمعیتی ارتباط معنا داری را نشان نداد.
استنتاج: با توجه به خوب و بالا بودن تاثیر ابعاد مختلف توسل به
دعا در بیماران، می توان بیان نمود که توسل به دعا، می تواند پایگاه محکمی برای زندگی و تحمل مشکلات و عوارض بیماری و درمانی در
بیماران سرطانی محسوب شود؛ بنابراین پرستاران بهعنوان مهمترین عضو کادر درمانی، می توانند با شناسایی ابعاد روحی در
بیماران سرطانی به ادامه روند درمانی و بهبود کیفیت مراقبت آنها کمک نمایند.