تحلیل میزان اهمیت ابعاد حکمروایی خوب بر ارتقاء ساختار مدیریتی شهرهای میانه اندام (مطالعه موردی: شهر میانه)

زمینه و هدف: مطالعات شهری در ایران عمدتا بر کلان شهرها متمرکز است و کمترین توجه به ساختار مدیریتی شهرهای میانی ​​معطوف است. در این مطالعه ضمن پرداخت به این شکاف، سیاست ها و شیوه های محرک رشد مدیریت شهری فراگیر، ایمن، انعطاف پذیر و پایدار در شهرهای میانه اندام بررسی می شود. روش بررسی: پژوهش از لحاظ هدف، از نوع کاربردی میباشد که به روش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانهای و بررسیهای میدانی انجام گرفته است. حجم نمونه آماری با استفاده از نمونه گیری در دسترس، ۳۰ نفر از اساتید و متخصصین مدیریت شهری با روش نمونه گیری هدفمند به انجام رسیده است. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS و مدلسازی معادلات ساختاری با رویکرد روش حداقل مربعات جزئی از نرم افزار Smart PLS جهت ارزیابی مدل مفهومی تحقیق استفاده شده است. یافته ها: تحلیل ضرایب مسیر مربوط به ۸ بعد مورد بررسی نشان می دهد که شاخص قانونمندی (۷۴۵/۰) بالاترین تاثیر و بعد از آن به ترتیب شاخص های مسئولیت پذیری (۶۸۴/۰)، مشارکت (۶۶۱/۰)، عدالت (۶۴۱/۰)، شفافیت (۵۲۹/۰)، کارایی و اثربخشی (۴۲۹/۰)، پاسخگویی (۳۵۶/۰)، و سپس اجماع محوری (۳۱۷/۰) کمترین تاثیر را بر ساختار مدیریت شهری دارد بحث و نتیجه گیری: نظام برنامه ریزی و ساختار مدیریت شهرهای میانی فاقد یک رویکرد منسجم و مشخص جهت ارائه چشم انداز آتی است که در درون انبوهی از بی برنامگی ها و ناکارآمدی ها گرفتار شده اند که با نهادینه کردن الگوی حکمروایی خوب شهری در نظام مدیریت و برنامه ریزی که حرکت به سوی مدیریت محلی است تا بتوانند در فرایندی پیوسته و ساختاری، آرام آرام به توسعه مطلوب دست یابند.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، مدیریت شهری ، توسعه شهری ، شهرهای میانی ، شهر میانه