مردم نگاری کودکان زباله گرد شهر تهران (مورد مطالعه: کودکان افغانستانی)

زباله گردی گردی کودکان یکی از پیامدهای وجود اقتصاد غیر رسمی در شهر تهران است که ریخت و فضای پایتخت را ناموزون جلوه داده است. از این رو هدف پژوهش حاضر، بررسی فرایند زباله گردی کودکان در سطح شهر است تا زوایای نهان و مهم آن شناسایی شود. روش اجرای پژوهش، روش کیفی مردم نگاری بود. میدان موردمطالعه کودکان زباله گرد ۱۸-۶ ساله منطقه دو تهران که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و نظری، ۲۷ نفر کودک زباله گرد در پژوهش مشارکت و درک و تفسیر آنان نسبت به کار زباله گردی موردبررسی قرار گرفت. مشاهده ی میدانی نشان داد که کودکان زباله گرد که اکثرا اتباع مهاجر افغانستانی اند که با گونی های کتفی (به دوش) بدون رعایت اصول بهداشتی مانند ماسک و دستکش، پسمانده های کاغذ و پلاستیک را در ۹ ساعت (۱۴ تا ۲۳) و در حدود ۱۰۰ تا ۱۵۰ کیلو جمع آوری می کنند. کودکان افغانستانی به دلیل شرایط اقتصادی و فرهنگی برای کار و کسب درآمد وارد کشور و پایتخت شده اند. وجود شبکه غیر رسمی در بازیافت کودکان را وارد چرخه ای جمع آوری «زباله» کرده است، در این چرخه، کودکان زباله گرد بیش ترین فعالیت را در چرخه بازیافت انجام می دهند درحالی که کم ترین درآمد را دریافت می کنند. از این رو، باید شرایطی فراهم شود که بخش غیررسمی زیاله گردی در بخش رسمی ادغام شود تا نظارت بر فعالان کار زباله گردی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

زباله گردی ، کودکان کار ، روابط درون گروهی ، شبکه سازمان یافته ، مردم نگاری ،