بررسی تاثیر خاطره گویی گروهی بر میزان احساس تنهایی سالمندان ایرانی

مقدمه: محرومیت از فعالیت های اجتماعی سبب افزایش احساس تنهایی در سالمندان می شود. در این میان، خاطره گویی، به عنوان یادآوری رویدادها، احساسات و تفکرات گذشته، از جمله مداخلات پرستاری است که می تواند در سرای سالمندان استفاده شود. این مطالعه با هدف تعیین میزان اثر خاطره گویی بر تنهایی در سالمندان مقیم آسایشگاه های استان گیلان انجام شده است. روش کار: در یک مطالعه نیمه تجربی، ۳۲ نفر از سالمندان دارای معیار ورود، در دو گروه مداخله و شاهد به طور تصادفی تقسیم شدند. هر دو گروه در مرحله پیش آزمون، پرسشنامه استاندارد تنهایی سالمندان را تکمیل و نمره تنهایی را دریافت کردند. گروه مداخله دو بار در هفته، طی ۸ جلسه و هر جلسه به مدت ۱- ۱/۵ ساعت در برنامه خاطره گویی گروهی شرکت کردند. یافته ها: براساس نتایج، نمره احساس تنهایی در دو گروه سالمندان قبل از مداخله اختلاف معنی داری نداشت. بعد از مداخله نیز میانگین نمره احساس تنهایی در گروه خاطره گویی گروهی به طور معنی داری (۰/۰۰۰۱=P) کمتر از گروه شاهد ملاحظه شد. نتیجه گیری: خاطره گویی گروهی به عنوان روشی پویا و تعاملی می تواند سبب کاهش افسردگی در سالمندان شود. در این روش، سالمند شرکت فعال دارد و روابط اجتماعی او در گروه تقویت می شود. هر سالمند با تعریف خاطرات خود و صحبت کردن در گروه اعتمادبه نفس پیدا می کند و گاهی با احساس شادی و گاهی با احساس غم به تخلیه احساسات می پردازد. این روش در مراکز مراقبت از بیماران مزمن و سرای سالمندان به عنوان روشی ارزان و غیردارویی قابل اجراست. از سوی دیگر، آموزش این روش به خانواده ها برای توسعه سلامت روان جامعه و کمک به بهبود حال سالمند توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

Reminiscence ، Loneliness ، Elderly ، Nursing ، خاطره گویی ، احساس تنهایی ، سالمند ، پرستاری