بررسی میزان صلاحیت فرهنگی در پرستاران بالینی: یک مطالعه توصیفی

مقدمه: صلاحیت فرهنگی به معنای آن است که یک فرد یا یک سازمان بتواند به طور موثر در بستری از باورهای فرهنگی، رفتارها و نیازهای مشتریان و جامعه کار کند. باتوجه به ضرورت وجود این ویژگی در پرستاران، مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان صلاحیت فرهنگی در پرستاران شاغل انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی روی ۲۳۰ نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی و خصوصی اهواز و اصفهان انجام شد. روش نمونه گیری، تصادفی و با در نظر گرفتن معیارهای ورود بود. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسش نامه سنجش صلاحیت فرهنگی محقق ساخته بود. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و آزمون های توصیفی و استنباطی (تی مستقل، آنالیز واریانس، و آزمون توکی) تحلیل شدند. یافته ها: ۸/۶۷ درصد از شرکت کنندگان خانم بودند و ۶/۹۲ درصد مدرک کارشناسی داشتند. میانگین سابقه کار ۱۰ سال بود و ۱/۶۹ درصد از پرستاران تجربه کار با فرهنگ های مختلف را ذکر کردند. میانگین نمره صلاحیت فرهنگی پرستاران در سطح متوسط (۵۸/۱۱ ± ۸/۱۰۴) ارزیابی شد. همچنین، نتایج نشان داد میانگین نمره صلاحیت فرهنگی در بعد انعطاف پذیری بالاترین (۴۶/۳ ± ۴۶/۲۴) و در بعد تمایل فرهنگی پایین ترین (۹۰/۳ ± ۷۳/۱۰) سطح را داشت. نتیجه گیری: باتوجه به گسترش تنوع فرهنگی بیماران در کشور ایران، سطح متوسط صلاحیت فرهنگی پرستاران در این مطالعه بیانگر لزوم افزایش توجه و برنامه ریزی مدیران پرستاری در جهت ارتقای صلاحیت فرهنگی پرستاران، ضمن خدمت است.

کلیدواژه ها:

Cultural competence ، Cultural flexibility ، Cultural desire ، Culturally competent care ، Nurse ، Iran ، صلاحیت فرهنگی ، انعطاف پذیری فرهنگی ، تمایل فرهنگی ، مراقبت فرهنگی ، پرستار ، ایران