ارزیابی آلودگی هوا و آلودگی صوتی با شاخص اندازه گیری نمره دهی ریسک در شهر تهران ) مطالعه موردی تهرانسر در نزدیکی فرودگاه مهرآباد)

آلودگی هوا و آلودگی صوتی به عنوان معضلات مهم کشورهای در حال توسعه و حتی توسعه یافته محسوب می شود به طوری که هزینه های ناشی از آن بخش مهمی از تولید ناخالص ملی کشورها را به خود اختصاص می دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی کیفیت هوا و صدا در حومه فرودگاه مهرآباد صورت گرفت. نیاز به مسافرت های با مسافت های طولانی برای کسب وکار و تجارت، مسافرت هوایی را به یک ضرورت تبدیل کرده است که این خود به خود، یکی از ابزار های اصلی تبادل فرهنگی و انسجام اجتماعی در اروپا و سایر نقاط جهان می باشد. صنعت حمل و نقل هوایی نیز مانند دیگر فعالیت های انسانی که باعث آلودگی هوا می شوند، اثرات زیست محیطی قابل توجهی را بر جای می گذارد. لذا اطلاع از میزان و ریسک زیست محیطی در فرودگاه ها می تواند کمک شایانی در اجرای برنامه های کنترل آلودگی هوا و آلودگی صوتی در فرودگاه و تنظیم سیاست ها و استانداردهای زیست محیطی ایفا نماید . ارزیابی ریسک فرآیند تخمین میزان ریسک و تصمیم گیری در خصوص قابل پذیرش بودن آن می-باشد. در این تحلیل تلاش بر این است که بتوان با بررسی تاثیر آلودگیهای زیست محیطی هوا و صدا با استفاده از ارزیابی مدیریت ریسک و اندازهگیری شاخص RPN (نمره اولویت ریسک) بتوان عوامل تاثیرگذار را بررسی کرد و در نواحی اطراف آن برای کاهش و تعیین میزان تاثیرگذاری آن راهکارهایی ارائه شود. در این حالت در سال ۱۴۰۰ در حومه فرودگاه مهرآباد در تهرانسر با استفاده از اندازهگیری شاخص ریسک این نتیجه به دست آمد که آلودگی صوتی نسبت به آلودگی هوا بیشتر از استاندارد است و ساکنین را بیشتر مورد اذیت قرار میدهد. در این مورد راهکارهایی برای کاهش آن ارائه میگردد.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، آلودگی صوتی ، ریسک ، محیط زیست.