اشتغال غیر رسمی و ارتباط آن با شاخص های توسعه زندگی کاری

یکی از ارکان کلیدی در توسعه هر کشوری، مساله اشتغال و چالش های مرتبط با آن است که تدوین راهبردهای توسعه در این زمینه و آسیب شناسی آن بر کسی پوشیده نیست. پژوهش حاضر با هدف تبیین اشتغال غیر رسمی در ایران با توجه به آمار رو به افزایش آن و بررسی ارتباط آن با مهمترین شاخص های توسعه زندگی کاری از جمله رضایت/نارضایتی شغلی، نگرش شغلی و کیفیت زندگی کاری انجام گرفته است. پژوهش حاضر برحسب نوع داده ها، از نوع کیفی-کمی و براساس مدت زمان گردآوری داده ها، مقطعی محسوب می شود. جامعه آماری پژوهش را کارگران رسمی و غیر رسمی در کارگاه های کوچک و متوسط در شهرهای منتخب ایران تشکیل می دهد. باتوجه به حجم بالای جامعه آماری و دشواری دسترسی به تمام کارگران، اقدام به نمونه گیری از ۹۸۰ نفر از آنان به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای گردید. در نهایت ۸۸۷ پرسشنامه قابل قبول جمع آوری شد که از این تعداد، ۴۸۹ پرسشنامه مربوط به کارگران غیر رسمی و ۳۹۸ پرسشنامه مربوط به کارگران رسمی بود. داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان می دهد که شاخص های رضایت شغلی، نگرش شغلی و کیفیت زندگی کاری در مورد کارکنانی که اشتغال غیر رسمی دارند، به طور معناداری کمتر است. هم چنین آمار اشتغال غیر رسمی در شهرهای مورد بررسی، به طور میانگین حدود ۵۵ درصد است که باتوجه به افزایش آن در مقایسه با سال های قبل و پیامدهای منفی آن به خصوص در توسعه کسب و کار، توصیه هایی در جهت حل این مساله ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: توسعه زندگی کاری ، اشتغال غیر رسمی ، رضایت شغلی ، نگرش شغلی ، کیفیت زندگی کاری