بررسی فروع فقهی خلل در نماز با اتکا بر دیدگاه خاص امام خمینی(ره) در حدیث رفع

یکی از مسائل پراهمیتی که همواره موردتوجه ویژه فقهای متقدم و متاخر بوده است احکام خلل در نماز است. طبیعی است که هر فقیه بر اساس مبنا و ساختار استنباطی که برای خود در اصول اختیار کرده است ادله را تحلیل می کند و به حکم آن فرع فقهی دست می یابد دراین بین اما یکی از ادله ای که می توان جایگاه ویژه ای برای آن ترسیم کرد، حدیث رفع است هرچند به دلالت این حدیث، اشکالات عدیده ای واردشده است و در این نوشتار پیش رو که به روش تحلیلی و توصیفی تدوین شده است، به نگاه خاص و صحیح امام خمینی، به این حدیث و دلالت آن بر برائت در سایر اقسام خلل پرداخته شده است و در فصل آخر این مقاله که نقطه جدایی نگرش اکثر فقهای نجف و قم ازنظر امام است غالب استدلالات و نظرات را به همراه شرح و تفصیل، در این زمینه ذکر کرده و از نگاه امام رد شده است. نتیجه حاصل از این تحلیل صورت گرفته این است که با حقیقت ادعائی می توان به گونه ای حدیث را معنا کرد که نه نیاز به مجاز در حذف (و ایجاد کلمه ای مقدر برای فقرات حدیث) و نه با محذور تصویب و نه محذور عقلی به وجود آید. هرچندکه رفع نفس حکم بدون در نظر گرفتن حقیقت ادعایی هم این دو محذور را ندارد.