اثر دزیپرامین بر ترجیح مکان شرطی شده ناشی از مورفین در موش سوری

مقدمه: در این مطالعه اثر دزیپرامین بر وابستگی ناشی از مورفین و تمایل به مصرف مجدد آن با تست ترجیح مکان شرطی شده (Conditioned Place Preference (CPP)) در موش بررسی شد. روش کار: در روش اول، در مرحله اول ۴۰ موش در ۸ گروه:۱) نرمال سالین،۲) نرمال سالین/مورفین، ۵-۳) مورفین/دزیپرامین (۱۲.۵، ۲۵ و ۵۰ میلی گرم/کیلو گرم+ مورفین ۴۰ میلی گرم/کیلوگرم)، ۸-۶) دزیپرامین به تنهایی (۱۲.۵، ۲۵ و ۵۰ میلی گرم/کیلو گرم) ، تقسیم شدند. پس از شرطی شدن، تمایل موش به خانه سیاه و سفید با محاسبه زمان سپری شده در این خانه ها، در روزهای سوم با هشتم مقایسه شد. در مرحله دوم، ۲۰ موش در ۴ گروه: ۱) نرمال سالین/مورفین و ۴-۲) مورفین/دزیپرامین (دوزهای مختلف) تقسیم شدند. در روش دوم، موش ها تحت یک مرحله ترک قرارگرفته و پس از آن دوز یادآوری ۱۰ میلی گرم/گیلوگرم تجویز گردید و تمایل موش به خانه سفید ارزیابی شد. یافته ها: اعتیاد حیوانات بعد از تجویز مورفین (۴۰ میلی گرم/کیلوگرم برای چهار روز) ، در دستگاه CPP ، تایید شد. در روش اول، دزپیرامین با دوزهای ۲۵ و ۵۰ میلی گرم/کیلوگرم به طور قابل توجهی تمایل به مورفین را کاهش داد و این دوزها در روش دوم، به طور قابل توجهی برگشت مجدد به مورفین را کاهش دادند. دزپیرامین ۱۲.۵ میلی گرم/کیلوگرم منجر به کاهش بازگشت مجدد به مورفین نشد. نتیجه گیری: دزیپرامین می تواند ترجیح مکان و وابستگی جسمی به مورفین را مهار کند.

کلیدواژه ها:

Morphine ، Desipramine ، Conditioned Place Preference ، Mice ، مورفین ، دزیپرامین ، ترجیح مکان شرطی شده ، موش سوری