مقایسه مفهوم صالح در قرآن با مفهوم صدیق در مزامیر داوود

قرآن کریم در آیه ۱۰۵ سوره انبیا از زبور این گونه نقل می کند: «صالحان زمین را به ارث می برند.» در کتاب مقدس، مشابه این نقل قول را می توان در میزمور ۳۷:۲۹ یافت: צַדִּיקִיםיִֽירְשׁוּ־אָרֶץוְיִשְׁכְּנוּלָעַדעָלֶֽיהָ. مقایسه این دو نقل نشان می دهد که در قرآن «صالح» معادل واژه «צַדִּיקִ» (صدیق) در زبان عبری به کار رفته است. این همسان سازی قرآنی این اجازه را می دهد که به مقایسه این دو واژه در قرآن و مزامیر بپردازیم. مقایسه کاربردهای «صالح» در قرآن و «צַדִּיקִ» (صدیق) در مزامیر نشان می دهد که: ۱. صدیق در مزامیر عموما یا برای وصف خداوند به کار رفته است، یا وصف انسان؛ و صالح در قرآن عموما یا برای وصف عمل انسان به کار رفته است، یا برای وصف انسان؛ ۲. این دو واژه- تا جایی که در وصف انسان به کار رفته اند- دلالت معنایی مشترکی در قرآن و مزامیر دارند؛ و ۳. کاربرد قرآنی- زبوری این مفهوم را می توان با مفهوم «اصطفای الاهی» مرتبط دانست.

کلیدواژه ها:

آیه وراثت ، صالح ، صدیق ، مزامیر داوود ، مفاهیم قرآنی