رابطه بین مشارکت در تصمیم گیری با تنش شغلی با توجه به نقش میانجی عدالت رویه ای و بی اعتمادی بین فردی

در این پژوهش رابطه ی مشارکت در تصمیم گیری با تنش شغلی با توجه به نقش میانجی عدالت رویه ای و بی اعتمادی بین فردی مورد بررسی قرار گرفت. جامعه ی آماری کارکنان مرد یک مجموعه صنعتی در شهر اصفهان (به تعداد ۸۰۰ نفر) می باشند که از بین آنها ۲۱۱ نفر به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل شاخص تنش شغلی (کاهن و همکاران، ۱۹۶۴)، مقیاس عدالت رویه ای (مورمن، ۱۹۹۱)، پرسشنامه بی اعتمادی بین فردی (میلر، ۱۹۹۱) و مشارکت در تصمیم گیری (میلر، ۱۹۹۱) بودند. داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون، الگوسازی معادله ساختاری (SEM)، تحلیل رگرسیون میانجی و آزمون سوبل مورد تحلیل قرار گرفتند. نتیجه ی الگو سازی معادله ساختاری نشان داد که مشارکت در تصمیم گیری، ۴/۶ درصد از واریانس عدالت رویه ای را تبیین می کند، اما با بی اعتمادی بین فردی دارای رابطه ی معنی داری (۰۵/۰P>) نیست. عدالت رویه ای نیز، ۳/۱۷ درصد از واریانس بی اعتمادی بین فردی را و عدالت رویه ای و بی اعتمادی بین فردی، ۱/۲۴ درصد از واریانس تنش شغلی را تبیین نمودند. تحلیل میانجی نشان داد که عدالت رویه ای، متغیر میانجی کامل در رابطه مشارکت در تصمیم گیری با بی اعتمادی بین فردی و تنش شغلی است. اما بی اعتمادی بین فردی در رابطه عدالت رویه ای با تنش شغلی، نقش یک متغیر میانجی پاره ای را ایفاء می نماید.

کلیدواژه ها:

مشارکت در تصمیم گیری ، عدالت رویه ای ، بی اعتمادی بین فردی ، تنش شغلی