مقایسه اثربخشی دو روش درمان روانشناختی در کاهش علایم نشانگان خستگی مزمن در پرستاران زن شهر تهران

این پژوهش به منظور بررسی میزان اثربخشی دو روش درمان شناختی - رفتاری و آموزش تن آرامی عضلانی تدریجی در کاهش خستگی ، پریشانی هیجانی و اختلال کارکردی پرستاران مبتلا به نشانگان خستگی مزمن انجام شده است . جامعه آماری مورد مطالعه مشتمل بر پرستاران زن شاغل در بیمارستانهای زیر مجموعه دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران بوده است . از جامعه مورد نظر به شیوه تصادفی طبقه ای ۱۰۸۸ پرستار جهت تشخیص نشانگان خستگی مزمن (CFS) مورد غربال گری قرار گرفتند. بدین ترتیب ، مجموعا۷۲ آزمودنی CFS در سه گروه ۲۴ نفری به طور تصادفی گمارده شدند. از همان بیمارستانها، ۲۴ پرستار بهنجار به طور تصادفی جهت گروه گواه بهنجار انتخاب شدند. پژوهش به شیوه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه گواه و بهنجار در چهار گروه انجام شد. سه گروه متعلق به پرستاران CFS و یک گروه مربوط به پرستاران بهنجار بوده است . نوع مداخله در گروههای CFS به روش تصادفی تعیین شد. متغیرهای وابسته (خستگی ، پریشانی هیجانی و اختلال در کارکرد) با استفاده از مقیاس خستگی چالدر و فرم خودسنجی ارزیابی شد. نتایج نشان داد که درمان شناختی - رفتاری در کاهش خستگی ، و اختلال کارکردی موثرتر از آموزش تن آرامی می باشد، در حالی که برای کاهش پریشانی هیجانی ، آموزش تن آرامی درمان کارآمدتری است .

کلیدواژه ها:

خستگی مزمن ، همه گیرشناسی ، درمان شناختی - رفتاری ، تن آرامی ، پرستار