عدم قطعیت ها در سامانه های تعلیق خودروهای جاده ای

به واسطه ناهمواری جاده ها، وسایل نقلیه جاده ای در معرض تحریک تصادفی قرار می گیرند. برای یک تجزیه و تحلیل دینامیکی، مدل های ارتعاشات عمودی خودرو و نیز مدل های ناهمواری جاده مورد نیاز می باشند. پویایی اساسی سیستم تعلیق خودرو را می توان در حال حاضر توسط یک ماشین با ویژگی جداسازی حرکت بدنه و حرکت چرخ ماشین مدلسازی نمود. این مدل سیستم تعلیق توسط پنج پارامتر طراحی مشخص میشو د که دو مورد از این پارامترها، کمک فنرها و فنر تایر، به علت ساییدگی و تعمیر و نگهداری ضعیف، بسیار نامطمئن هستند. برای ارزیابی عملکرد وسایل نقلیه، سه معیار مورد استفاده قرار می گیرند: راحتی سواری، ایمنی رانندگی و حرکت سیستم تعلیق. این معیارها به تمام پنج پارامتر طراحی وابسته هستند که منجر به یک تناقض یا مسئله بهینه-پارتو می شود. در این مقاله، عدم قطعیت این پارامترها در یک فضای معیارها به منظور حمایت از تصمیم گیری بر اساس یک مشکل بهینه-پارتو پیش بینی می شوند. شبیه سازی ها با عدم قطعیت منجر به طراحی سیستم تعلیق قوی می شوند. نشان داده شده است که پارامترهای کنترل شده سیستم تعلیق با توجه به تصمیمات غیر قابل پیش بینی صورت گرفته توسط راننده همچنان نامشخص هستند.

کلیدواژه ها:

سیستم های تعلیق خودروی جاده ای ، تحریک تصادفی ، معیارهای ارزیابی ، مسئله تناقض ، طراحی محکم