شناخت و ارزیابی عوامل مضر حاشیه نشینی و تاثیرات آن در محرومیت کودکان از فضاهای کودک محور(نمونه موردی: شهر سنندج)

حاشیه نشینی یکی از مسائل مهم در حیطه شهرسازی و معماری است. کمبود فضاهای آمورشی و پرورشی مانند فضاهای کودک محور، مسائل امنیتی، فشارهای معیشتی و تربیتی می تواند پیامدهای بسیاری بر روی ساکنان به خصوص کودکان داشته باشد. در این راستا، محرومیت کودکان از فضاهای کودک محور باعث تخلیه انرژی کودکان در محیط های نامناسب می شود که همین امر زیان های مالی، جسمی و روحی را در پی دارد. این پژوهش به شناسایی و بررسی عوامل تاثیرگذار در شرایط نامناسب کودکان حاشیه نشین و تاثیرات مخربی می پردازد که در کودکان در حال و آینده می گذارد. پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی است و داده ها از طریق جمع آوری اسنادی و کتابخانه ای اکتساب شده اند. سپس با استفاده از تجارب سایر اساتید و محققان، با ذکر نمونه ها و مقالات کارشده در زمینه های تخصصی متنوع، بررسی میدانی ازجمله بازدید، مصاحبه با ساکنان و پرسش نامه انجام شده و درنهایت تحلیل و نتیجه گیری نویسندگان صورت گرفته است. حاشیه نشینی اغلب همراه با تقابل فرهنگ های متفاوت همراه است. این امر موجب بروز آسیب هایی همچون افزایش جرم و جنایت و فروش مواد مخدر و کار کودکان، تهدید سلامت روانی ساکنان به ویژه کودکان، توزیع نامتوازن امکانات رفاهی، بهداشتی، آموزشی و کیفیت نداشتن فضاهای باز شهری مانند پارک، فضای بازی کودکان است که با بررسی این عوامل در محلات (نایسر، اسلام آباد، فرجه)، کمیت و کیفیت آن ها تعیین شده و راهکارهایی برای رفع این عوامل ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

شهر دوستدار کودک ، حاشیه نشینی ، کودک ، فضاهای کودک محور ، محرومیت