بررسی شاخص های عملکردی کاربری های شهری در دوران پاندمی (مطالعه موردی : منطقه ۱۲ تهران)

اپیدمیولوژی فضایی به عنوان مطالعه تغییرات مکانی در خطر یا بروز بیماری تعریف شده است . تجزیه و تحلیل یکپارچه در مقیاس فضایی و مکانی ، امکان درک بهتر تعامل بین تغییرات در اکوسیستم و آب و هوا، کاربری اراضی و رفتار انسان و محیط زیست بردارها، حیوانات و عوامل عفونی را فراهم می آورد. این موضوع از گذشته مورد توجه بوده است . در شهرها منابع بیشماری وجود دارد و از طرفی قدرت سیاسی ، پول و دانش متمرکز است . به موازات آن، بیماری های مزمن به دلیل تغییر در شیوه زندگی و بهبود ظرفیت های تشخیصی خدمات درمانی پیشرفت کرده اند. با این حال، رشد کنترل نشده شهری ، افزایش مهاجرت و تراکم منجر به نابرابری های سلامتی و افزایش انتقال بیماری های عفونی شده است . بهبود ظرفیت های محلی برای شناسایی ، کنترل و جلوگیری از بیماری های واگیردار که امکان گسترش گسترده دارند مورد توجه جوامع بین المللی است ، به همین خاطر پژوهش حاضر به دنبال بررسی تغییرات شاخص های عملکردی کاربری های شهری در دوران پاندمی در منطقه ۱۲ تهران می باشد . روش این پژوهش ، از نظر هدف کاربردی است و از نظر متدلوژی از تکنیک پیمایشی استفاده کرده است . بررسی کارایی کاربری های شهری منطقه ۱۲ تهران در برابر اپیدمی کووید ۱۹ نشان داد که که وضعیت کارایی کاربری های شهری بجز در دو کاربری گردشگری و ورزشی -تفریحی معنی دار و همچنین مطلوب می باشد

کلیدواژه ها:

شاخص های عملکردی ، پاندمی ، کاربری های شهری ، منطقه ۱۲ تهران.