مطالعه تطبیقی ارتقای ایمن سازی شبکه معابر شهری برای معلولان و افراد کم توان جسمی حرکتی

آمار سازمان بهداشت جهانی(WHO) بیان گرآن است که حدود ۱۰ درصد جمعیت جهان، دارای معلولیت یا به نوعی کم توانی جسمی- حرکتی هستند. طی دهه گذشته، اقداماتی غیرمنسجم و یک پارچه در جهت مناسب سازی ساختمان ها و معابر شهری صورت گرفته است. به عنوان یک قاعده و قانون داخلی و بین المللی، تمام افراد جامعه در استفاده از تسهیلات و امکانات عمومی دارای حقوق یکسان هستند و برای شکوفایی استعداد ها باید امکانات به صورت مساوی در اختیار آنها قرار گیرد. طبق ماده های ۱، ۲ و ۳ آئین نامه اجرائی، ماده (۲) قانون جامع حمایت از حقوق معلولان، کلیه دستگا ه های اجرایی دولتی و سازمان های غیردولتی با امکانات ساختمان های با کاربری عمومی مکلفند، قسمت های مورد استفاده عمومی اماکن و ساختمان ها (خصوصی و دولتی) را مطابق ضوابط مربوط افراد دارای معلولیت، مناسب سازی کنند. هم چنین طبق ماده ۴ آئین نامه مذکور، شهرداری ها موظف به تجهیز چراغ های راهنمای معابر عمومی به علائم صوتی، برجسته کردن سطوح پیاده روها نزدیک تقاطع ها، ایجاد محل ویژه برای توقف وسایل نقلیه معلولان جسمی و حرکتی و رفع موانع و تطبیق مقررات صدور پروانه با ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری برای معلولان هستند. در این پژوهش، پس از بررسی مشکلات و استاندارد های مربوطه، به ارائه راه کار هایی درخصوص مناسب سازی و ایمن سازی شبکه معابر شهری پرداخته می شود. روش تحقیق در این پژوهش، بررسی مطالعات اسنادی و برداشت های میدانی است. در این راستا ابتدا به معرفی نمونه های اجراشده مناسب سازی معابر برای استفاده معلولان در ایران و جهان پرداخته شده و در نهایت درجهت مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان و افراد کم توان جسمی- حرکتی راه کارهایی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

معلولان ، ایمن سازی ، فضاهای شهری ، افراد کم توان ، معابر شهری