راهکارهای شهرداریها در آسیب شناسی اجتماعی در محلات حاشیه ای

از آن جا که اصلاحات ارضی و پیامدهای ناشی از آن در ایران، خیل عظیم مهاجران روستایی را روانه شهرها نمودکه پیامد آن رشد سریع شهرنشینی در کشور بوده است و این رشد فزاینده به تدریج خود را به صورت پیدایش محلات حاشیه نشین درشهرها نشان داد و دامنه آن به واسطه مسائل مختلف داخلی کشور، روز به روز بیشتر گردید به گونه ای که نه تنها کلانشهرها، بلکه شهرهای میانی نیز در گیر چنین پدیده ای شده اند(لطفی،۱۳۹۰: پیشگفتار). اصطلاح حاشیه نشینی یا سکونتگاههای غیر رسمی بر فرایند تاریخی دلالت دارد که شکلهایی از تامین مسکن و اسکان گروههای کم درآمد را به صورت غیر رسمی و غیرقانونی در برمی گیرد. با توجه به ساختیابی این پدیده در زمان و مکانهای گوناگون اصطلاحات دیگری نیز مانند زاغه یا آلونک نشینی؛ اجتماعات آلونکی، سکونتگاههای خودرو، برنامه ریزی نشده، غیرقانونی، غیر رسمی، نابسامان و یا غیرمنظم، و... برای آنها بکار برده اند که هیچکدام از آنها نمی توانند الزاما به تنهایی تمامی وجوه آنرا بیان بکنند و فضای مفهومی آن را بصورت دقیق مشخص کنند. هدف این مقاله راهکارهای شهرداریها در آسیب شناسی اجتماعی در محلات حاشیه ای با مطالعه اسنادی و کتابخانه ای می باشد. در نتیجه می توان گفت ساماندهی مکانی و فضایی حاشیه کلان شهرها، با کارکردهای مشخص و معین اگر همراه با نگرشی ژرف و همه جانبه به عوامل به وجود آورنده و تشدید کننده آن نباشد، نه تنها مفید نیست، بلکه با گذشت زمان مسائل حاشیه نشینی را تشدید و مشکلان ناشی از آن را هم برای نواحی حاشیه ای و هم برای شهرهای مرکزی آنها افزایش می دهد. حتی در صورت نبود برنامه ریزی دقیق و منطقی به صورت ریشه ای آنرا از یک معضل و مشکل اجتماعی به یک بحران همه جانبه تبدیل خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

شهرهای مرکزی ، حاشیه نشینی ، مدیریت شهرها