نقش میانجی هوش هیجانی در تبیین روابط علی بین نظریه ذهن و انعطاف پذیری شناختی با رگه های اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان

مقدمه: افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی دچار نقایصی در انعطاف پذیری شناختی، نظریه ذهن و هوش هیجانی هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش میانجی هوش هیجانی در تبیین روابط علی بین نظریه ذهن و انعطاف پذیری شناختی با رگه های اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان انجام شد. روش: پژوهش حاضر به روش همبستگی و با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری پژوهش را کلیه نوجوانان مشغول به تحصیل در مدارس منطقه ۵ آموزش و پرورش تهران در سال ۱۳۹۹-۱۳۹۸ تشکیل می دادند. ۳۵۲ نفر نمونه به روش نمونه‎گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان طی یک جلسه و به صورت انفرادی به پرسشنامه شخصیت مرزی (لایسنرینگ، ۱۹۹۹)، آزمون ذهن خوانی از روی تصاویر چشم (بارن کوهن و همکاران، ۲۰۰۵)، انعطاف پذیری شناختی (دنیس و وندروال، ۲۰۱۰) و پرسشنامه هوش هیجانی (برادبری و گریوز، ۲۰۰۵) پاسخ دادند. یافته ها: نتایج نشان داد ضریب مسیر کل بین نظریه ذهن (۰۱/۰> P،۲۱۰/۰-=β) و انعطاف پذیری شناختی (۰۱/۰> P،۲۱۹/۰-=β) با رگه های اختلال شخصیت مرزی منفی و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. ضریب مسیر بین هوش هیجانی و رگه های اختلال شخصیت مرزی منفی و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود (۰۱/۰> P،۳۲۲/۰-=β). ضریب مسیر غیر مستقیم بین نظریه ذهن (۰۱/۰> P ،۱۱۳/۰-=β) و انعطاف پذیری شناختی(۰۱/۰> P ،۱۰۹/۰-=β) با رگه های اختلال شخصیت مرزی منفی و در سطح ۰۱/۰ معنادار بود. بنابراین هوش هیجانی رابطه بین نظریه ذهن و انعطاف پذیری شناختی با رگه های اختلال شخصیت مرزی را به صورت منفی و معنادار میانجیگری می کند. نتیجه گیری: عوامل شناختی و هیجانی می توانند رگه های اختلال شخصیت مرزی در نوجوانان را پیش بینی کنند.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت مرزی ، نظریه ذهن ، انعطاف پذیری شناختی ، هوش هیجانی