بررسی الگوی تحقق محله پایدار با رویکرد نوشهرگرایی مطالعه موردی: محله شهید هاشمی نژاد (پاچنار) مشهد

نوشهرگرایی در پاسخ به­نتایج اجتماعی، زیست­محیطی و پراکنش ناشی از توسعه­های حومه­ای در امریکا به وجود آمد و به یکی از رویکردهای جدید در شهرسازی قرن بیستم تبدیل گردیده و تمرکز آن توجه به انسان در برنامه­ریزی شهری است. مفهوم تراکم بخشی از جنبش نوشهرگرایی در بخش محلی است بدین صورت که تراکم بهینه موثر بر تحقق مفهوم محله چگونه باید باشد، مورد توجه قرار می­گیرد. هدف این پژوهش بررسی شاخص­های اثر گذار بر تراکم ساختمانی بر اساس نظریه نوشهرگرایی در محله شهید هاشمی­نژاد و سپس ارائه الگوی پیشنهادی تراکم ساختمانی در این محله می­باشد. روش تحقیق حاضر مبتنی بر روش توصیفی- تحلیلی و همبستگی می­باشد. داده ­های مورد نیاز به روش میدانی و با استفاده از پرسشنامه گرد­آوری شده است. حجم نمونه به روش کوکران و برابر با ۳۴۳ نفر تعیین شده و نمونه­گیری به روش تصادفی سیستماتیک انجام گرفت. از فرایند تحلیل شبکهANP  جهت تحلیل داده­ها و وزن ­دهی معیار­ها و شاخص­ها استفاده که با پرسش از ۱۵ خبره دانشگاهی در رشته­ های مرتبط بدست آمده است. ۶ معیار (جمعیتی، دسترسی به خدمات، دسترسی­پذیری، کالبدی­فضایی، زیست­محیطی و اقتصادی) و ۲۴ زیر شاخص در سطح محله بررسی گردید که شاخص جمعیتی با ضریب وزنی ۰.۴۳ از ۱ دارای بیشترین تاثیرگذاری را در نحوه توزیع تراکم ساختمانی در حوزه مورد مطالعه (محله شهید هاشمی­نژاد) داشته­اند. در انتها با روی­هم اندازی لایه شاخص­ها در نرم­افزار GIS تراکم پیشنهادی برای این محله ارائه می­گردد که نتایج حاصل نشان می­دهد بیشترین تراکم پیشنهادی (زیاد و خیلی زیاد) در حاشیه خیابان­های اصلی و مرز محله می­باشد و هر چه به عمق بافت محله پیش می­رویم از شدت تراکم کاسته می­شود.

کلیدواژه ها:

محله پایدار ، نوشهرگرایی ، تراکم ساختمانی ، ANP