اثربخشی تصویرسازی حرکتی بر بهبود عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)

بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری خود ایمنی است به شکلی که در آن سیستم ایمنی بدن به تصور اینکه میلین یک سلول خارجی و حمله کننده است به آنها حمله میکند و شروع به تخریب این سلولها می نماید، به این دلیل در درمان ام اس بر روی سرکوب سلولهای ایمنی متمرکز می شوند و داروها تا حد زیادی به کنترل این سیستم میپردازد.هبهدلیل ماهیت گسترده ضایعات این بیماری در سیستم عصبی مرکزی، علائم این بیماری در طیف وسیعی ظاهر میشود که شامل اختلال در بینایی، مشکلات حسی و حرکتی، مشکلات شناختی، عصب و روانشناختی بوده که در دوره های بیماری متغیر است. اختلال شناختی یک ویژگی بالینی رایج بیماری ام اس در مراحل اولیه و بعدی بیماری است که شیوع ۴۳ تا ۷۰ درصدی دارد. این بیماری بر جنبه های مختلف عملکرد شناختی تاثیر منفی می گذارد از جمله توجه، سرعت پردازش اطلاعات، عملکرد اجرایی، یادگیری و ایجاد حافظه جدید. اختلال عملکرد شناختی با وضعیت عملکرد در مولتیپل اسکلروزیس ارتباط نزدیک دارد. افراد مبتلا به ام اس که از نظر شناختی دچار مشکلاند کمتر در فعالیتهای اجتماعی و شغلی مشارکت دارند، احتمال شاغل بودن آنها کمتر است، در انجام کارهای معمول خانگی مشکلات بیشتری داشته و نسبت به افرادی که فقط ناتوانی جسمی دارند، بیشتر در معرض بیماری روانی هستند. تصویرسازی حرکتی تکنیک مهمی برای استفاده در طی فرآیندهای توانبخشی است که برای بیماریهای عصبی مانند مولتیپل اسکلروزیس مفید است. بدین منظور در مقالهی حاضر به بررسی اثربخشی تصویرسازی حرکتی بر بهبود عملکرد حرکتی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) پرداخته شده است. یافته ها حاکی از آن است که استفاده از تصویرسازی حرکتی بهصورت ترکیب موسیقی و کلامی، در مقایسه با سایر مداخلات، میتواند اثرات مثبتی بر سرعت و مسافت راه رفتن و خستگی در بیماران مبتلا به ام اس داشته باشد. علاوه بر این، تصویرسازی حرکتی میتواند بهبود قابلتوجهی در تعادل پویا و توانایی راه رفتن در این بیماران ایجاد نماید.