رهنمودهای مدیریت منابع آب در کشاورزی با رویکرد استفاده از پساب در مناطق خشک

آب گران بهاترین ثروتی و ضروری ترین منبعی است که انسان در طول زندگی به آن نیاز دارد. زیرا کمبود آن تهدیدی برای بقای انسان و توسعه پایدار است. فعالیت های انسانی و فرآیندهای توسعه فشار زیادی بر منابع آب می گذارد. مدیریت بی ثبات و دسترسی نامناسب به منابع آب نمی تواند ادامه یابد. امروزه لزوم بهره برداری مطلوب از آب با توجه به محدودیت منابع آبی در کشور واقعیتی انکارناپذیر است. استفاده مجدد از پساب در کشورهای توسعه یافته، یکی از مهم ترین مباحث مطرح در نگرش مدیریت جامع به منابع آب است. کاربرد پساب به عنوان یک منبع دائمی آب در کشاورزی می تواند موجب صرفه جویی و دوام منابع آبی گردد. اجرای پروژه پساب در مناطق خشک کشور باعث شده برای تهیه آب مصرفی پروژه هزینه های زیادی پرداخت شود و از طرفی حجم بالای پساب تولیدشده پروژه به درستی مدیریت نشده و با ورود به رودخانه های فصلی باعث رسوب در کف رودخانه و آلودگی ثانویه و همچنین آسیب به محیط زیست گردد بنابراین چنانچه این امر بدون برنامه ریزی دقیق و اعمال مدیریت و نظارت صحیح انجام پذیرد می تواند اثرات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی حاد و متعددی را در پی داشته باشد. در این پژوهش به بررسی کاربرد پساب به عنوان یک منبع آب پایدار و مطلوب حاوی مواد مغذی موردنیاز گیاهان و اثرات نامطلوب آن بر خصوصیات فیزیکوشیمیایی خاک و محصولات کشاورزی پرداخته می شود. همچنین استاندارد و رهنمودهای مناسب جهت کاربرد پساب مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد مدیریت صحیح استفاده از منابع پساب متناسب با استاندارد و رهنمودهای جهانی در مناطق خشک و نیمه خشک راه حل مناسب می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت منابع آب ، پساب ، خصوصیات فیزیکوشیمیایی ، استاندارد ، رهنمودهای جهانی