بررسی درجه توسعه یافتگی شهرستانهای استان سیستان و بلوچستان با تاکید بر شاخص های عمده بخش کشاورزی

با توجه به اینکه سطوح توسعه­یافتگی بخش کشاورزی در یک منطقه یکسان نخواهد بود و زمینه­ای را برای یک عدم تجانس و ناهمگنی فراهم خواهد کرد، لذا ضرورت مطالعه روند توسعه یافتگی را در این بخش اجتناب ناپذیر می­کند. پژوهش حاضر با شناخت تفاوت­های موجود، از نظر میزان برخورداری از شاخص­های گوناگون، با هدف آگاهی از سطوح توسعه یافتگی و یافتن میزان شکاف موجود و نوع محرومیت در بخش کشاورزی شهرستان­های استان سیستان و بلوچستان که از لحاظ آماری از استانهای با استعداد در بخش کشاورزی چه در زمینه تولید، چه سطح زیرکشت می­باشد، انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، کل شهرستان­های استان را شامل شده و از دو روش تاکسونومی عددی و تحلیل عاملی در چارچوب ۵۱ شاخص اصلی و عمده کشاورزی بهره گرفته شده است. آمار و اطلاعات از آمارنامه­های کشاورزی و سالنامه­های آماری استان گردآوری شده است. مساله­ای که در این پژوهش به آن پرداخته شده، این است که با توجه به شاخص توسعه مدنظر، نحوه­ی توزیع امکانات و خدمات چگونه بوده و کدام یک از شهرستانهای مورد مطالعه به لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه دارای موقیت مناسب و کدام یک محروم می­باشند؟ برای یافتن نتایج و تحلیل داده­ها از نرم­افزارهای SPSS و MATLAB استفاده شد. نتایج نشان داد که: شهرستانهای زابل، زاهدان، سراوان، چابهار، خاش در دسته شهرستانهای نسبتا توسعه یافته، شهرستانهای ایرانشهر، سرباز و سیب و سوران در دسته شهرستانهای کمتر توسعه یافته و شهرستانهای زابلی، کنارک، نیک شهر، میان کنگی در دسته شهرستان­های توسعه نیافته از لحاظ کشاورزی به شمار می­روند.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی ، توسعه یافتگی کشاورزی ، تحلیل عاملی ، تاکسونومی عددی ، سیستان و بلوچستان