سنجش رضایت مردم از خدمات رفاه عمومی در نظام کاربری اراضی شهری(مطالعه موردی: مناطق ۱۴، ۱۵ و ۱۶ شهرداری تهران)

کیفیت و کمیت خدمات رفاه عمومی یکی از مهم­ترین شاخص­های سنجش برخورداری و یا عدم برخورداری یک منطقه از امکانات و تسهیلات خصوصا در ارتباط با کاربری اراضی شهری است. در این رابطه ویژگی­ و خصوصیت اصلی یک منطقه شهری در میزان امنیت و رفاهی است که برای ساکنان آن به همراه می آورد. در این زمینه نقش سرانه­های شهری بسیار حیاتی است. در حقیقت در یک منطقه شهری، سرانه­های بالا به معنای برخورداری بیشتر و تراکم کمتر است. در این پژوهش برای سنجش رفاه عمومی از خدماتی که نقش مهمی در رضایت مردمی دارند از جمله شاخص­های آموزشی، فضای سبز، فرهنگی، مذهبی، بهداشتی-درمانی، ورزشی و توریستی در سه منطقه ۱۴، ۱۵ و ۱۶ شهرداری تهران استفاده شده است. در ادامه جهت سنجش رضایت مردمی از آزمون آنوا و نیز از مدل ویکور برای رتبه­بندی بهره جسته شده است. نتایج تحقیق نشانگر آن است که منطقه ۱۶ با کسب امتیاز ۱ دارای حداکثر برخورداری از خدمات رفاه عمومی و منطقه ۱۴ با  امتیاز ۰ دارای حداقل و منطقه ۱۵ نیز در بین سه منطقه با کسب ۴۶/۰ امتیاز در حد متوسط برخورداری قرار دارد. از جمله مهم­ترین کاربری­هایی که در کسب بیشترین رتبه در منطقه ۱۶ موثر بوده است می­توان به فرهنگسرای بهمن، بیمارستان­های فرامنطقه­ای آیت الله کاشانی، تختی و امیرالمومنین و ورزشگاه کارگران و مرغوبکار اشاره نمود. کمبود زمین­های ساخته نشده جهت توسعه آتی، تراکم بالای جمعیت در بافت­های مسکونی از جمله عوامل کسب امتیاز کم منطقه ۱۵ و امتیاز ۰ در منطقه ۱۴ می­باشند.

کلیدواژه ها:

رضایت ، خدمات رفاه عمومی ، کاربری اراضی ، مدل VIKOR ، مناطق ۱۴ ، ۱۵ و ۱۶ شهرداری تهران