مقایسه نظام ارزشیابی ایران با چند کشور دیگر

فرآیند سنجش و ارزشیابی در مدارس و دانشگاه ها تنها بر ارزیابی مجموعی یا نهایی استوار بوده است که در پایان دوره آموزش به منظور تشخیص میزان پیشرفت تحصیلی براساس سیستم نمره دهی بدون پایه و اساس یکسان و مشخص در تمامی مراکز علمی صورت می گیرد که به ارزشیابی سنتی معروف است . روشی که در آن تمامی تلاش معلم، دانش آموز و کل نظام آموزشی معطوف به آزمون های نهایی و نمره آنها است و نتیجه همه تلاش ها در یک عدد یک یا دو رقمی خلاصه می شود. ازطرفی ارزشیابی سنتی به سنجش اطلاعات جزئی و تا حدودی غیر معنی دار می پردازد که با وجود کاستی ها و آسیب هایی از جمله: حافظه پروری و کم توجهی به حیطه ها و سطوح مختلف یادگیری، تحمیل اضطراب نامطلوب به دانش آموزان، افزایش تکرار پایه تحصیلی، هدف شدن امتحان به جای یادگیری ، کم توجهی به پرورش خلاقیت و روحیه ی پرسشگری، سنجش کمی و بی اهمیتی به سنجش کیفی و استفاده ی محدود و ناچیز از ابزارها تغییر در نظام ارزشیابی سنتی را اجتناب ناپذیر می سازد که باید توسط برنامه ریزان، کارشناسان، مدیران و معلمان برای رفع آن ها اقدام شود. اجرای ارزشیابی توصیفی در دوره ابتدایی بیانگر توجه نظام آموزش و پرورش به مشکل عمده آموزش در رویکردهای جدید یادگیری (فراگیر محور) می باشد. این نوع ارزشیابی با ارائه الگوی کیفی به دنباله تبدیل کردن سنجش و ارزشیابی به یک موقعیت یادگیری برای دانش آموزان است تا از آن طریق، سنجیده شدن و مورد ارزشیابی قرار گرفتن برای آنان رعب آور، اضطراب انگیز و تنش زا نباشد.