نگاهی به مدارس خودگردان اتباع افغانی و بررسی چالش های مواجه با آن در شهر تهران

این مقاله به دنبال بررسی علل تاسیس، کارکرد و بررسی پیامدهای مدارس خودگردان مهاجران افغان در شهر تهران است. پژوهش پیش رو از نوع کاربردی و برای اجرای آن از "روش کیفی" استفاده شده است. در این پژوهش از چهار ابزار اسناد و مدارک، مشاهده، مصاحبه حضوری و پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش، معلمان ، مدیران و موسسان مدارس خود گردان مهاجرین افغان در شهر تهران می باشد. نمونه های آماری جمعا ۳۷ نفر بوده که ۲۴ نفر با تکمیل پرسشنامه و ۱۳ نفر با شرکت در مصاحبه در این پژوهش مشارکت داشته اند. جهت انجام پژوهش دو پرسشنامه مجزا برای "معلمان"و "مدیران مدارس خودگردان" طراحی و تنظیم شد که اطلاعات پرسشنامه های مذکور در این پژوهش مورد بهره برداری قرار گرفت. محور مصاحبه ها و سوالات پرسشنامه ها عمدتا بر روی تجارب مشارکت کنندگان در سال های ۱۴۰۲-۱۳۹۵در شهر تهران متمرکز بوده است. در این مقاله"علل تاسیس مدارس خودگردان و پیامدهای آن" ، "نحوه مواجه دولت ایران با مدارس"، "وضعیت امکانات، شرایط و مشکلات مدارس و نظام آموزشی آنان در شهر تهران" مورد بررسی قرار گرفته است.