سنجش میزان تاب آوری کلان شهر اصفهان در برابر تغییرات اقلیمی با رویکرد نهادگرا

تغییرات اقلیمی و پایداری، پس از دهه ۱۹۷۰ میلادی، تبدیل به بزرگ ترین چالش عصر حاضر به خصوص در شهرها شده است. یکی از مهم ترین راهکارها جهت مقابله با این مسئله، رویکرد تاب آوری شهری در پاسخ به تغییرات اقلیمی است که تحت عنوان تاب آوری اقلیمی مطرح است. هدف از این پژوهش ارزیابی و سنجش میزان تاب آوری نهادی نواحی ۱۵گانه شهر اصفهان در برابر تغییرات اقلیمی با رویکرد نهادگرا است. پژوهش حاضر ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ روش توصیفی - تحلیلی می باشد. به منظور جمع آوری اطلاعات و داده های موردنیاز از روش کتابخانه ای، میدانی و ابزار پرسش نامه استفاده شده است. برای ارزیابی میزان شاخص های تاب آوری، سه بعد اصلی بستر نهادی، روابط نهادی و عملکرد نهادی، مورد ارزیابی قرار گرفته است. برای تعیین اهمیت نسبی معیارهای مورد پژوهش از فرایند تحلیل شبکه ای ANP)) و جهت تعیین میزان تاب آوری مناطق در برابر تغییرات اقلیمی از مدل پرومته و گایا بهره برده شده است. نتایج پژوهش نشان داد مناطق ۴، ۹، ۲ و ۳ ازنظر تاب آوری در برابر تغییرات اقلیمی از منظر نهادی دارای وضعیت بسیار مطلوب، مناطق ۵ و ۶ دارای تاب آوری زیاد، مناطق ۱۳، ۷ و ۱۲ دارای تاب آوری متوسط، مناطق ۱۱، ۱۵ و ۱، دارای تاب آوری ضعیف و مناطق ۱۰، ۸ و ۱۴ در رتبه آخر قرار دارند و جزء محروم ترین مناطق، ازنظر برخورداری از شاخص های تاب آوری در برابر تغییرات اقلیمی از منظر نهادی هستند. همچنین این پژوهش نشان داد که شهر اصفهان در معرض تغییرات اقلیمی قرار دارد و باتوجه به موقعیت قرارگیری آن در یک منطقه خشک و تغییر اقلیم آن به فراخشک در سال های اخیر می تواند بر سیستم شهری و ساکنان آن اثرگذار باشد. درنهایت می توان بیان داشت که شهر اصفهان در برابر تغییرات اقلیمی یک شهر پایدار نبوده و با ادامه وضع موجود، توان تاب آوری در برابر تغییرات اقلیمی را نخواهد داشت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، تاب آوری نهادی ، تغییرات اقلیمی ، شهر اصفهان