اثرهشت هفته تمرین شنا بر سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون در موش های ماده بالغ مدل اوتیسم

مقدمه و هدف: اختلال اوتیسم در دهه گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته و در حال تبدیل شدن به یک تهدید اپیدمی جهانی است که احتمالا فعالیت ورزشی می ­تواند یک روش غیردارویی برای کاهش اوتیسم باشد. از اینرو هدف از پژوهش حاضر تاثیر یک دوره تمرین شنا بر سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون در موش های ماده بالغ مدل اوتیسم بود.مواد و روش­ ها: موش­ های ماده و نر نژاد C۵۷BL۶ پس از دو هفته سازگاری با محیط، به منظور جفت­ گیری درون یک قفس قرار داده شدند. سپس به منظور ایجاد بیماری در موش­ ها، حیوانات در روز ۱۲ بارداری به دو گروه کنترل و اوتیسم تقسیم شدند. در گروه اوتیسم، موش ­های باردار یک دوز ۶۰۰ میلی­ گرم بر کیلوگرم به صورت صفاقی داروی والپروات دریافت کردند. پس از آن اجازه داده شد تا فرزندان بدنیا بیایند. حیوانات در سن نوجوانی به ۳ گروه و هر ۱۰ سر (اوتیسم بدون ورزش، اوتیسم با ورزش، کنترل) تقسیم شدند. حیوانات از سن ۲۸ روزگی تا سن ۵۶ روزگی به مدت ۸ هفته (۵۶ روز) تحت انجام ورزش شنا قرار گرفتند. اندازه گیری سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون به روش الایزا اندازه ­گیری شد.یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت میزان کورتیکوسترون در بین گروه ­ها معنی دار بود (۰.۰۵>P). نتایج نشان داد که گروه تمرین + اوتیسم نسبت به گروه اوتیسم کاهش معنی داری در میزان کورتیکوسترون نشان داده است. همچنین تفاوت معنی داری در سطوح پروژسترون، میان گروه های مورد مطالعه مشاهده شد (۰.۰۵>P). نتایج نیز نشان داد گروه تمرین + اوتیسم نسبت به گروه اوتیسم کاهش معنی داری در میزان پروژسترون داشته است (۰.۰۵>P).بحث و نتیجه گیری: به نظر می سد، ورزش شنا بتواند سطوح هورمون های پروژسترون و کورتیکوسترون را کاهش دهد و برای افراد مبتلا به اختلال اوتیسم مفید باشد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، پروژسترون ، کورتیکوسترون ، تمرین شنا