بررسی سرمایه اجتماعی و شیوع اعتیاد در خانواده های ساکن سکونتگاه های غیر رسمی وحاشیه شهر مشهد

اعتیاد به مواد مخدر یکی از مهمترین آسیب های اجتماعی تلقی می شود و با پدیدار آمدن شرایط آسیب زا، باعث کاهش سرمایه اجتماعی و شکل گیری بسیاری از بزه ها می گردد. در خانوارهای حاشیه نشین شهری میزان آسیب های اجتماعی و اعتیاد در سطح بالاتری قرار دارد و این افزایش جرائم و مسائل اجتماعی نشانه فقدان و فرسایش سرمایه اجتماعی در این مناطق است. از این جهت این پژوهش به دنبال میزان شیوع اعتیاد در میان خانوارهای ساکن در حاشیه شهر مشهد ( منطقه اسماعیل آباد) است. تعداد نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۸۰ نفر تعیین شد.رویکرد تحقیق کمی و نوع تحقیق پیمایشی می باشد.چارچوب نظری مبتنی بر نظریات آسیب های اجتماعی همچون نظریه پیوند اقتراقی ادوین ساترلند، بومشناسی شهری،تئوری هیرشی و نظریات سرمایه اجتماعی همچون رابرت پاتنام ،فرانسیس فوکویاما و جیمز کلمن استفاده شده است. ابزار تحقیق دو پرسشنامه استاندارد ناهاپیت و گوشال و فرجاد و همکاران می باشد.نتایج نشان می دهد میزان تمایل به اعتیاد بر اساس سازه سنجش تمایل به اعتیاد در یک سوم از خانوارهای مورد بررسی در حد بالایی است از طرف دیگر ابعاد سرمایه اجتماعی در میزان تمایل به اعتیاد در این دسته از خانوارها تاثیر داشته است.بدین معنا که هرچه خانوارهای ساکن این منطقه از روابط گرم خانوادگی برخوردار بوده ونظام حمایتی خانواده استحکام بیشتری داشته واعتماد در میان آن بیشتر بوده است میزان تمایل به اعتیاد ودرگیر شدن درمسئله اعتیاد درمیان آنان کمتر بوده است. همچنین با افزیش سن افراد از ۲۴ سالگی به بعد میزان اعتیاد افزایش نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، اعتیاد ، حاشیه شهر