بررسی ابعاد حقوقی تغییر ساعت رسمی و تعطیلات رسمی در جمهوری اسلامی ایران

تعطیلات به روزهایی که مردم یا گروهی از کار و پیشه مرخصی داشته و آزادند اطلاق می شود. در سالنمای همه کشورها روزهایی که بیشتر سالگرد یا زادروز بزرگان است به عنوان روزهای تعطیل نهادینه شده است. از مهم ترین تعطیلات هر کشور می توان به جشن های آغاز سال، روز استقلال و روزهای تولد یا مرگ شخصیت های مهم، تعطیلات فصلی مثل تعطیلات تابستان، تعطیلات ترم دانشگاه و مدرسه اشاره کرد. فلسفه وجودی تعطیات، ایجاد زمانی برای استراحت به منظور تجدید توان تحلیل رفته افراد بر اثر کار سخت است و متناسب با فرهنگهای مختلف به روزهای متفاوتی بهعنوان روز تعطیل اطاق میشود. در ایران تعطیات دارای مناسبت های ملی، مذهبی یا حکومتی هستند. تعطیلات روزهای جمعه، اعیاد مذهبی و ایام سوگواری بزرگان دین اسام منشا مذهبی دارند و برخی تعطیات همچون تعطیات نوروزی منشا ملی دارند و روزهایی مانند ۱۲ فروردین و ۲۲ بهمن به منظور گرامیداشت روزهایی خاص از نظر سیاسی تعطیل اعام شده اند. علاوه بر موارد فوق تعطیات آموزشی نیز بخش دیگری از تعطیات است که طی آن مراکز آموزش رسمی از قبیل مدارس و دانشگاهها تعطیل میباشند. تعطیات فصل تابستان در این حیطه قرار دارد. تعطیات رسمی اگرچه در ظاهر یک امر کاملا حقوقی اجتماعی تلقی میشود؛ اما به دلیل آثار اقتصادی آن و آثاری که میتواند در حوزههای گوناگون اقتصادی بر جای گذارد؛ مورد توجه تحلیلگران اقتصادی نیز واقع شده است. در واقع در روزهای تعطیل رسمی نیروی انسانی بخشهای دولتی و خصوصی مجازند در محل کار خود حاضر نشوند که این امر باعث افت تولید کالا و ارا ه خدمات در آن روزها میشود. لذا طبیعی است که فرض شود با افزایش تعداد روزهای تعطیل رسمی، میزان تولید و درآمد ملی کاهش یابد و متناسب با آن دیگر پارامترهای ارکان اقتصادی نیز متاثر گردند.

کلیدواژه ها:

ساعت ، حقوق ، کار ، کارمند ، ارکان اقتصاد ، شاخص توسعه انسانی ، اجتماع ، فرهنگ