پیش بینی شادکامی بر اساس خدا پنداشت و خودپنداشت

این پژوهش با هدف پیش بینی شادکامی بر اساس خداپنداشت و خودپنداشت انجام شد. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه این پژوهش شامل دانشجویان بالای ۲۰ سال رشته روانشناسی دانشگاه های استان تهران (به تعداد ۱۱۴۰ نفر) بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و به صورت قرعه کشی، به تعداد ۱۷۰ نفر در نظر گرفته شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های شادکامی آکسفورد توسط هیل و آرگیل(۲۰۰۲)، پرسشنامه خداآگاهی نورعلی زاده میانجی (۱۳۹۰) و پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی، واتسون و هرگیس (۲۰۰۸) بود. نتایج نشان داد خداپنداشت ۱۸ درصد و خودپنداشت ۶۷ درصد از واریانس شادکامی را پیش بینی می کنند. بین خداآگاهی و رضایت از زندگی، حرمت خود، خلق مثبت و مجموع شادکامی رابطه مثبت و معنادار در سطح ۰۱/۰ و بین خداآگاهی و بهزیستی فاعلی و رضایت خاطر رابطه مثبت و معنادار در سطح ۰۵/۰ وجود دارد. بین خودآگاهی و رضایت از زندگی، حرمت خود، خلق مثبت و مجموع شادکامی رابطه مثبت و معنادار در سطح ۰۵/۰ و بین خودآگاهی و بهزیستی فاعلی و رضایت خاطر رابطه مثبت و معنادار در سطح ۰۱/۰ وجود دارد.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، خداپنداشت ، خودپنداشت