اثر خاک پوش های لیگنوسلولزی بر مقامت برشی ماسه بادی

فرسایش بادی یکی از جنبه های مهم تخریب اراضی به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شود. استفاده از انواع خاک پوش های سازگار با محیط زیست، یکی از روش هایی است که به منظور کاهش فرسایش بادی و تثبیت ماسه های روان به کار می رود. هدف از این تحقیق، بررسی امکان استفاده از لیگنوسلولز باگاس به عنوان یک خاک پوش آلی برای تثبیت ماسه های روان است. این تحقیق به صورت آزمایشگاهی و در قالب طرح کاملا تصادفی و با سه تکرار انجام شد. تیمارهای مورد استفاده عبارت بودند از: نانولیگنوسلولز، میکرولیگنوسلولز و تیمار شاهد. به منظور ارزیابی کارایی این مواد، مقاومت  برشی در حالت اشباع و خشک اندازه گیری شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. با توجه به نتایج به دست آمده در حالت اشباع تیمار میکرولیگنوسلولز (gr/۰.۳m۲ ۱۰) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی KN/m۲ ۶/۱۳ و در حالت خشک تیمار ترکیب نانولیگنوسلولز و لیکورسیاه (gr/۰.۳m۲ ۱۰) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی KN/m۲ ۳۹ به ترتیب در طبقه خوب و بسیار خوب قرار گرفته اند. بنابراین، می توان توصیه کرد که بهتر است این نوع خاک پوش ها در عرصه طبیعی مورد آزمایش قرار گیرند و در صورتی که از عملکرد مناسبی برخوردار باشند، می توان از آن ها برای تثبیت ماسه های روان استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

بیابان زدایی ، خاک پوش ، فرسایش بادی ، مقاومت برشی ، میکرولیگنوسلولز ، نانولیگنوسلولز