ارزیابی و پهنه بندی شرایط اقلیم آسایش جنوب و جنوب غرب ایران با مقایسه عملکرد شاخص های مدل بیوکلیما

الگوهای مکانی و زمانی شرایط آسایش اقلیمی متاثر از یکسری ویژگی های جغرافیایی است که آشکارسازی آن با استفاده از شاخص های بیوکلیماتیک میسر است. از سوی دیگر، خروجی های حاصل از به کارگیری شاخص های بیوکلیماتیک با ساختار های متفاوت و با پارامترهای خاص دارای نتایج مختلف بوده و بر یکدیگر منطبق نیستند. سنجش کارایی هریک از این شاخص ها و مقایسه نتایج حاصل از آن ها ما را در جهت استفاده بهینه از پتانسیل های محیطی، به ویژه در مقاصد گردشگری کاراتر می کند. در این پژوهش، برای ارزیابی و پهنه بندی شرایط اقلیم آسایش جنوب ایران و مقایسه عملکرد شاخص های مختلف مدل بیوکلیما همچون UTCI, HIS, PST, STI, SST, PhS از داده های اقلیمی میانگین دما، رطوبت نسبی، سرعت باد، فشار بخار آب و میزان ابرناکی ۳۹ ایستگاه سینوپتیک جنوب ایران شامل استان های خوزستان، بوشهر، کهکیلویه و بویراحمد، هرمزگان، فارس، کرمان و سیستان و بلوچستان به تفکیک هر ایستگاه از سال ۱۹۸۸ تا سال ۲۰۱۷ استفاده شده است. نتیجه این بررسی نشان داده است که شاخص های PhS و STI در انعکاس احساس حرارتی از کارایی بیشتری برخوردار بوده و در اغلب روش ها ماه های بهمن و اسفند بهترین مقاطع زمانی سال از لحاظ شرایط آسایش اقلیمی هستند. همچنین خروجی حاصل از اجرای مدل بیوکلیما نشان می دهد که در ماه های فروردین، اردیبهشت، آذر و دی نیز به طور نسبی این شرایط برقرار است.

کلیدواژه ها:

اقلیم آسایش ، پهنه بندی ، شاخص های بیوکلیما ، ایران