اعمال حق تعیین سرنوشت از سوی هزاره های افغانستان با جدایی یکجانبه

ناسازگاری اقوام در افغانستان ثمری جز نا امنی های داخلی و منطقه ای و همچنین تضییع حقوق بشری اقلیت های نژادی- مذهبی در بر نداشته است . هزاره ها در حالی که سومین قوم افغانستان محسوب می شوند؛ اما به لحاظ مغایرت مذهب و نژاد بیشترین و طولانی ترین آسیب ها را متحمل شده اند. تحقیق حاضر که با روش تحلیلی -توصیفی و ابزار کتابخانه ای گردآوری شده است به بررسی و مقایسه بین منابع جدایی طلبی و حقوق بشری می پردازد و در پی راهکار مناسب برای توقف این روند و تشکیل کشور یا کشورهایی جدید با بافت قومی یکسان می باشد. روش مناسب برای جدایی طلبی هزاره ها روش جدایی یکجانبه می باشد زیرا اولا در رویه حقوق بین الملل استفاده از این روش منع نشده است و شاید بتوان آن را مجاز قلمداد کرد و ثانیا در جدایی کوزوو از صربستان این اقلیت نژادی-مذهبی توانست علاوه بر کسب مشروعیت ، در شناسایی آتی نیز آراء سازمان ملل و اتحادیه اروپا را با درصد قابل توجهی کسب نماید. اینکه اساسا جدایی طلبی مورد پذیرش جامعه ملل قرار گیرد بستگی به احراز دلایلی از جمله : ۱-شناسایی و درصد قابل توجه موافقان آن در رسانه ها و سازمان های بین المللی ، ۲-عدم ممنوع بودن جدایی یکجانبه چنانکه قاعده ای من باب منع این عمل در قواعد بین المللی وضع نگردیده است و ۳- استناد به حق تعیین سرنوشت به جهت نقض حقوق بنیادین بشری از سوی گروه ملی آسیب دیده می باشد.

کلیدواژه ها:

جدایی طلبی ، جدایی یکجانبه ، حقوق بشر ، افغانستان ، هزاره ، حقوق بین الملل