بررسی کنایات فارسی در فیلم سینمایی «آقای هفت رنگ»

کنایه از زیورآرای شعری است که زمره صور خیال جای می گیرد. سخنی غیر مستقیم می باشد که معمولا برای اهل آن زبان هویدا و قابل فهم است جز در مواردی خاص، که لازمه تشخیص و دریافت آن کنایه ها، آگاهی به مسائدل اجتماعی کهن و جدید، و داشتن اطلاعاتی در سایر رشته های تخصصی است. عنصر کنایه به غیر از گفتگوهای روزمره، در دیوان شعرا، داستان ها و رمان ها به وفور دیده می شوند. فیلمنامه نیز ژانر پیشرفته و جهش یافته ادبیات مکتوب به حساب می آید، که پس از نماشنامه، وارد عرصه ادبیات نمایشی شده است که در امتداد ادبیات مکتوب عمل می کند و همان درون مایه ها و پیام های ادبیات مکتوبرا این بار در پرده تئاتر و سینما باز می تابند. چرا که میزان تاثیرگذاری و جذب مخاطب ادبیات نمایشی در سده اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته است بنابراین فیلنامه نیز به مثابه شعر و داستان، خالی از عنصر کنایه نمی باشد و نویسنده در سناریوهای بازیگران، متن را به زیورهای ادبی گوناگون می آراید که بی شک، کنایه، جزو بارزترین آن هاست. جستار حاضر، انواع کنایه و بسامد آن را در دیالوگ های فیلم سینمایی (اقای هفت رنگ) مورد تحقیق و تفحص قرار داده است تا زیبایی های صنعت کنایه را درمطالعه موردی فیلم مذکور نشان دهد.

کلیدواژه ها:

فرهنگ کنایات ، ادبیات نمایشی ، فیلم سینمایی آقای هفت رنگ