اثر تمرین هیپوکسی و نرم اکسی بر اتوفاژی سلول های کبد رت های نر دارای رژیم غذایی پرچرب

هدف: تخریب اتوفاژی با تجمع چربی کبدی همراه است. اگرچه افزایش جریان اتوفاژی به­واسطه رژیم غذایی، ورزش و هیپوکسی در بهبود علائم کبد چرب موثر هستند، اما مکانیسم­های مولکولی آن ناشناخته­اند. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تغذیه و تمرین در شرایط هیپوکسی و نرم اکسی بر اتوفاژی کبد بود. روش شناسی: ۲۴ سر رت نر ویستار با میانگین وزن ۹±۱۶۵ گرم به طور تصادفی به گروه رژیم غذایی طبیعی (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب و تمرین نرم اکسی (HFD+NE) و رژیم غذایی پرچرب و تمرین هیپوکسی (HFD+HE) تقسیم شدند. تمرینات با شدت ۶۸ تا ۸۰ درصد حداکثر سرعت هوازی در شرایط نرم­اکسی (ارتفاع حدود ۵۰ متر) و هیپوکسی-هیپوباریک (ارتفاع حدود ۳۰۰۰ متر)، به مدت ۱۲ هفته و ۳ جلسه در هفته اجرا شدند. در پایان، نمونه­های بافتی برای اندازه­گیری تغییرات بیانUlk۱ و Atg۵ و محتوای چربی کبد جمع­آوری شدند. تحلیل داده­ها با آزمون­ تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنی­داری ۰۵/۰>p انجام شد. یافته ها: مقادیر چربی کبد در گروه HFD نسبت به گروه ND افزایش و بیان Atg۵ و Ulk۱ کاهش داشت (۰۵/۰>p). میزان افزایش چربی کبد در گروه­های تمرینی نسبت به گروه HFD کمتر بود (۰۵/۰>p). اگرچه تمرین از کاهش بیان Atg۵ ناشی از رژیم غذایی پرچرب تا حدودی جلوگیری کرده بود، اما به لحاظ آماری در سطح معنی­داری نبود. Ulk۱ در گروه HFD+HE از تمامی گروه­ها بالاتر بود (۰۵/۰>p). نتیجه گیری: احتمالا تنظیم ژن های اتوفاژی به واسطه تمرین می­تواند مکانیسم موثری در جلوگیری از تجمع چربی کبدی محسوب شود. هرچند تمرین در هیپوکسی بر بیان ژن­های اتوفاژی اثر بیشتری داشت اما تاثیر مازادی بر کاهش محتوای چربی کبدی نداشت.

کلیدواژه ها:

کبد چرب ، رژیم غذایی ، اتوفاژی ، هیپوکسی ، تمرین