کوچینگ در منابع انسانی

این مطالعه به نقش تغییردهنده مربیگری در منابع انسانی می پردازد و تاثیر آن را بر عملکرد کارکنانو اثربخشی سازمانی ارزیابی می کند. این مطالعه از طریق بررسی جامع ادبیات و تحقیقات تجربی،کارایی روشهای مربیگری را در پویایی منابع انسانی بررسی کرد. این روشها شامل بررسی ادبیاتگسترده، مطالعات موردی، و نظرسنجیهایی بود که در محیطهای مختلف سازمانی انجام شد، و همبستگیبین مداخلات مربیگری و نتایج کارکنان را تجزیه و تحلیل کرد. یافته ها بر تاثیر عمیق مربیگری بر عملکردکارکنان، انگیزه و موفقیت کلی سازمانی تاکید کرد. رویکردهای مربیگری شخصی متناسب با نیازهای فردیکارکنان به عنوان یک عامل محوری برای نتایج مثبت پایدار ظاهر شد. علاوه بر این، ادغام فناوری در شیوههای مربیگری، دسترسی گستردهتر و ابزارهای نوآورانهتر را برای متخصصان منابع انسانی تسهیل میکندو اثربخشی مربیگری را افزایش میدهد. این مطالعه توصیه میکند که شیوههای مربیگری منابع انسانی رااز طریق سرمایه گذاری در شایستگیهای مربیگری برای متخصصان منابع انسانی، پرورش فرهنگ مربیگریدر سازمانها، بررسی برنامه های مربیگری شخصیشده مبتنی بر هوش مصنوعی، و انجام مطالعات طولیبرای ردیابی تاثیر طولانی مدت کوچینگ، ارتقا دهید. این تحقیق به درک دقیقی از اهمیت مربیگری در زمینههای منابع انسانی کمک میکند و مسیرهایی را برای سازمانها ترسیم میکند تا از مربیگری برای بهبودعملکرد کارکنان و رشد سازمانی استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

کوچینگ منابع انسانی ، عملکرد کارکنان ، اثربخشی سازمانی ، مربیگری شخصی ، ادغام فناوری