بررسی رابطه خود تعیینی و خود کارآمدی نوجوانان دبیرستانهای شیراز

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خود تعیینی و خود کارآمدی نوجوانان دبیرستانهای شیراز انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزان دبیرستانی مشغول به تحصیل ناحیه ۴ شیراز در سال تحصیلی ۹۶-۹۷ بود. نمونه آماری شامل ۱۲۰ دانش آموز (۸۰ دختر و ۶۰ پسر) به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش ، پرسشنامه خودمختاری نوجوان نوم و خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران بوده است . محاسبه ی پایایی با روش آلفای کرونباخ و روایی محتوایی آن توسط خبرگان و اهل فن مورد تایید قرار گرفت . برای تحلیل دادهها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و از آمار استنباطی (رگرسیون خطی و چندگانه و آزمون تی گروههای مستقل ) استفاده شد. نتایج نشان داد که از طریق خود تعیینی می توان خودکارآمدی را پیش بینی کرد. متغیر هدفگرایی قادر به پیش بینی خودکار آمدی می باشد. همچنین بین میانگین نمرات دختران و پسران در خودکارآمدی و خود تعیینی تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین دختران و پسران در بعد هدفگرایی تفاوت معناداری مشاهده شد و در ابعاد هنجاری و عملکرد گرا بین دختران و پسران تفاوت معناداری مشاهده نشده است .

کلیدواژه ها:

خود تعیینی ، خودکارآمدی ، مقطع متوسطه .