مروری بر تجارب مسکن قابل استطاعت در ایران و جهان

مسکن در کنار خوراک و پوشاک یکی از نیازهای اولیه ی بشر قلمداد می شود. اهمیت مسکن تنها از ابعاد فیزیکی آن ناشی نمی شود؛ بلکه مسکن به عنوان یک ساختار چندبعدی چیزی بالاتر از یک سریناه است. بااینوجود تهیه ی مسکن همواره سهم قابل توجهی از هزینه های خانوار را به خود اختصاص می دهد؛ به همین سبب غالبا گروه قابل توجهی از جامعه (عمدتا گروه های کم درآمد) با مشکل تهیه مسکن مواجه اند. اهمیت موضوع به حدی است که سیاست گذاری و برنامه ریزی برای مسکن قابل استطاعت. همواره سهم قابل توجهی از هزینه های ملی یک کشور را به خود اختصاص داده است. بااین وجود مسئله ی ارائه ی مسکن مناسب وکارا برای گروه های کم درآمد. همواره یکی از جالش های پیش روی اکثر کشورهای جهان و به ویژه کشورهای درحال توسعه بوده است. امروزه هم زمان با مطرح شدن مفاهیم پایداری و توسعه پایدار، تعربف مسکن قابل استطاعت نیز موردبازنگری قرار گرفته است؛ به نحوی که مسکن به عنوان چیزی فراتر از ابعاد اقتصادی مطرح می شود و دربردارنده ی کلیه ی ویژگی های اقتصادی، اجتماعی - فرهنگی و محیط زیستی می باشد. در اصل ۳۱ قانون اساسیی کشور ایران نیز آمده که مسکن حق هر خانواده ایرانی است. در این پژوهش، قصد بر آن است تا مفاهیم مربوط به مسکن قابل استطاعت از بعد نظری بررسی شده و در نهایت با بررسی نمونه های تجربی خارجی و داخلی، این مفهوم موردمطالعه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، مسکن قابل استطاعت ، برنامه ریزی مسکن ، سیاست های مسکن