شناسایی شاخص های نفوذ پذیری معابر و ریزدانگی قطعات و بررسی تاثیر آنها بر زیست پذیری شهری در راستایی توجه به چرخه نوسازی و بهسازی بافت شهری(مطالعه موردی: شهرک نیروی انتظامی منطقه ۷ شهرداری شیراز)

مقدمه: زیست پذیری شهری یکی از مهمترین و نوین ترین مباحث در تئوری های جدید شهرسازی و برنامه ریزی است که با هدف پیشبرد شهر به سوی مطلوبیت هرچه بیشتر مطرح شده است. هدف این پژوهش کاربرد تحلیل عاملی در شناسایی شاخص های موثر در زیست پذیری و رابطه آن با بافت فرسوده در محلات شهری (سطح خردتر از مناطق) با استفاده از GIS می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. با استفاده از دو شاخص نفوذ سواره معابر و ریزدانگی قطعات میزان زیست پذیری و چرخه بهسازی و نوسازی بررسی گردد. در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است.نتایج: ۱۰۴۱ قطعه، ۶ معبر درجه یک و ۴۳ معبر درجه دو در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. بر اساس نتایج ۸۰ درصد معابر میزان نفوذپذیری خوبی برای حرکت سواره دارند. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۲۱ % از قطعات زیر ۲۰۰ مترمربع و ۷۷ % قطعات بالایی ۲۰۰ مترمربع مساحت دارند.نتیجه گیری: زیست پذیری شهرک مورد نظر از لحاظ نفوذپذیری سواره و دانه بندی مناسب است و محدودیت برای چرخه بهسازی و نوسازی و به دنبال آن زیست پذیری شهری ایجاد نمی کنند. از دیگر یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست می بایست بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. همچنین می توان عنوان کرد که GIS قابلیت های لازم را برای بروزرسانی ایمن ، دقیق و سریع اطلاعات در راستایی برنامه ریزی بهسازی و بازسازی دارد و می بایست بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

GIS ، نفوذپذیری معابر ، ریزدانگی قطعات ، زیست پذیری شهری ، شهرداری شیراز