اثربخشی آموزش روش تدریس سکوسازی بر عملکرد ریاضی دانش آموزان مبتلا به اختلالات یادگیری خاص: آزمون مفهوم منطقه تقریبی رشد ویگوتسکی

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش روش تدریس سکوسازی بر عملکرد ریاضی دانش آموزان مبتلا به اختلالات یادگیری خاص: آزمون مفهوم منطقه تقریبی رشد ویگوتسکی بود. در این پژوهش از طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. با استفاده از نمونه گیری تصادفی ساده از بین دانش آموزان مبتلا به اختلالات یادگیری خاص شهر ملارد در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ تعداد ۲۴ نفر انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۲ نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت آموزش روش تدریس سکوسازی قرار گرفت ، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه مشکلات یادگیری کلورادو (CLDQ) ویلکات و همکاران (۲۰۱۱ ) و آزمون کی مت (IKMDT) کانلی (۱۹۸۸) بود. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد آموزش روش تدریس سکوسازی بر عملکرد ریاضی دانش آموزان مبتلا به اختلالات یادگیری خاص اثربخش بود. می توان گفت که نتایج ، آموزش روش تدریس مبتنی بر سکوسازی بر عملکرد ریاضی دانش آموزان مبتلا به اختلالات یادگیری خاص را تایید کرد.

کلیدواژه ها:

منطقه تقریبی رشد ، سکوسازی ، عملکرد ریاضی ، اختلالات یادگیری خاص.