بررسی روش های تدریس غیرفعال با محوریت موقعیت های آموزشی متفاوت

روش های تدریس غیر فعال، رویکردهایی سنتی در آموزش هستند که در آن ها معلم نقش محوری دارد و دانش آموزان در نقش گیرنده اطلاعات قرار می گیرند. هدف پژوهش حاضر، بررسی سه روش رایج غیر فعال، شامل روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم، روش یادسپاری و روش سخنرانی است که و مزایا و محدودیت های هر یک را در موقعیت های آموزشی متفاوت تحلیل می کند. روش این پژوهش از نوع کیفی است و داده های آن از طریق منابع کتابخانه ای و مقالات علمی معتبر جمع آوری شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که روش تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم برای انتقال مفاهیم و حقایق به طور مستقیم به دانش آموزان مناسب است اما در پرورش تفکر انتقادی و خلاقیت آن ها موثر نیست. روش یادسپاری، برای آموزش مهارت های عملی و حفظیات مفید است، اما می تواند منجر به انفعال و عدم درک عمیق مفاهیم شود. همچنین در ارتباط با روش سخنرانی میتوان چنین گفته که این روش برای ارائه اطلاعات به گروه های بزرگ دانش آموزان مناسب است، اما در جلب توجه و مشارکت فعال آن ها موثر نیست. روش تلفیقی نیز با ترکیب روش های مختلف تدریس فعال و غیر فعال، می تواند به ارتقای یادگیری دانش آموزان کمک کند. در نهایت میتوان چنین برداشت کرد که انتخاب روش تدریس مناسب به عوامل مختلفی از جمله نوع محتوا، سطح دانش و مهارت دانش آموزان، و اهداف آموزشی بستگی دارد. روش های تدریس غیر فعال می توانند در برخی موقعیت های آموزشی مفید باشند، اما استفاده از آن ها به تنهایی برای تحقق اهداف یادگیری کافی نیست.

کلیدواژه ها:

روش تدریس ، تدریس سنتی ، انتقال مستقیم مطالب ، موقعیت آموزشی