مقایسه نظریه ذهن افراد خودشیفته خودبزرگ بین و آسیب پذیر با افراد غیرخودشیفته با نقش تعدیلگر عزت نفس پنهان

خودشیفتگی اختلالی است که میتواند بر روابط بین فردی و زندگی فرد تاثیر بگذارد. این افراد فاقد احساس همدلی هستند و در شناخت تمایلات، تجارب فردی و احساسات دیگران با مشکل مواجه هستند. دو نوع خودبزرگ بین و آسیب پذیر انواع خودشیفتگی هستند. نظریه ذهن توانمندی ذهنی است که با همدلی رابطه ی تنگاتنگی دارد و از آنجایی که افراد خودشیفته در همدلی با دیگران مشکل دارند به نظر می-رسدکه در این توانمندی نیز مشکل داشته باشند. هدف اصلی این پژوهش مقایسه نمره نظریه ذهن افراد خودشیفته خودبزرگ بین وآسیب پذیر با افراد غیرخودشیفته با توجه به نقش تعدیل کننده ی عزت نفس پنهان بود.این مطالعه ی علی –مقایسه ای بر روی ۸۱۷ نفر از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبائی که واجد ملاک های پژوهش بودند انجام شد. داده های پژوهش با استفاده از از مقیاس خودشیفتگی فرم کوتاه ۶۰ سوالی شرمن (۲۰۱۵) مقیاس ذهن خوانی بارون-کوهن(۲۰۰۱) گردآوری و با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شدند.یافته های این پژوهش نشان داد که سه گروه خودشیفته خودبزرگ بین، خودشیفته آسیب پذیر و غیرخودشیفته از نظر متغیر نظریه ذهن تفاوت معناداری ندارند. همچنین با ورود متغیر تعدیل کننده ی عزت نفس پنهان بین نظریه ذهن این سه گروه مجددا تفاوت معناداری مشاهده نشد.یافته های این پژوهش بیانگر این بود که افراد خودشیفته از نظر توانمندی نظریه ذهن تقریبا مشابه افراد غیرخودشیفته هستند و حتی عامل عزت نفس پنهان در آنها باعث تفاوت در این توانمندی نمی شود.

کلیدواژه ها:

خودشیفته خودبزرگ بین ، خودشیفته آسیب پذیر ، غیرخودشیفته ، نظریه ذهن ، عزت نفس پنهان