نقش انزوای اجتماعی در گرایش به خودکشی نوجوانان

بنابر اعلام سازمان جهانی بهداشت، خودکشی سومین عامل مرگ ومیر نوجوانان و جوانان در جهان است؛ بنابراین شناسایی عوامل مرتبط با گرایش به خودکشی در آن ها اهمیت بسیاری دارد. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش انزوای اجتماعی در گرایش به خودکشی نوجوانان پسر انجام می شود. روش پژوهش حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود؛ جامعه آماری در این پژوهش نوجوانان پسر ۱۵ تا ۱۹ ساله شهر بیرجند در سال ۱۴۰۲ بودند که ۳۵۱ نوجوان از طریق فراخوان مجازی با روش نمونه گیری دردسترس به عنوان انتخاب شدند. شرکت کنندگان در این پژوهش به پرسش نامه های گرایش به خودکشی اورباخ و همکاران (۱۹۸۱) و پرسش نامه انزوای اجتماعی چلبی و امیرکافی (۱۳۸۳) به عنوان ابزار اندازه گیری داده ها پاسخ دادند. یافته ها نشان داد که انزوای اجتماعی و مولفه های آن با گرایش به خودکشی رابطه مستقیم دارند (۰۱/۰>P). همچنین ۳۵۴/۰ از تغییرات متغیر گرایش به خودکشی توسط متغیر انزوای اجتماعی تبیین می شود (۳۵۴/۰ = Adj R۲). این یافته ها نشان می دهد افرادی که انزوای اجتماعی بیشتری را تجربه می کنند، گرایش به خودکشی بیشتری دارند و انزوای اجتماعی در گرایش به خودکشی نقش معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

انزوای اجتماعی ، گرایش به خودکشی ، نوجوانان