مقایسه تحمل پریشانی و ناگویی خلقی در معلولین جسمی – حرکتی و افراد عادی

معلولیت، به ناتوانی کامل یا جزئی در انجام دادن فعالیتی که سایر انسان ها به راحتی و به طور طبیعی می توانند آن را انجام دهند، اشاره دارد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تحمل پریشانی و ناگویی خلقی در معلولین جسمی حرکتی و افراد عادی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع مقایسه ای بوده و جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد معلول حسی - حرکتی مرکز توانبخشی فیاض بخش تبریز و افراد عادی بود. نمونه پژوهش شامل ۵۰ نفر (دو گروه ۲۵ نفری) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تحمل پریشانی و ناگویی هیجانی تورنتو استفاده شد. تجزیه تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل واریانس چند متغیره در نرم افزار SPSS۲۱ انجام شد. نتایج نشان دادند که بین تحمل پریشانی و ناگویی خلقی در دو گروه افراد عادی و معلول جسمی رابطه معنادار وجود دارد (p<۰.۰۱). یافته های این پژوهش در راستای کمک به بهزیستی افراد معلول انجام شد. با این حال پژوهش های بیشتر در این حوزه پیشنهاد می شود تا به طور دقیق تر به این مسئله پرداخته شود و راهکارهای موثر برای بهبود تحمل پریشانی و ناگویی خلقی در افراد معلول شناسایی شود.

کلیدواژه ها:

معلولین ، ناگویی خلقی ، تحمل پریشانی