بازشناسی اصول هندسه ساز معماری سنتی در معماری معاصر ایران

هندسه یکی از پایه های معماری ایرانی و زمینه ساز نظم و ایستایی در ابنیه است . در گذشته ، هندسه ، از عواملی نشئت می گرفته و با عناصر و ویژگی هایی حضور خود را بارز می نموده است . با عبور از دوره سنتی و ورود مدرنیته به ایران، تغییراتی در شیوه ساخت وساز و تفکر معماری پدید آمد که موجب تغییر در طراحی و نوع استفاده از هندسه به سبک گذشته شد؛ اصول هندسه سنتی از بنا حذف گردید و نگاه به آن جنبه نمادین پیدا کرد. در این پژوهش ضمن بررسی وجوه هندسی معماری سنتی ، اعم از هندسه سازهای و هندسه هم نشینی ، به بررسی دورههای معاصر ایران و سیر تغییر هندسه در آن پرداخته خواهد شد تا اشتراکات هندسی معماری سنتی و معماری معاصر مشخص گردد. به عبارتی سوال اصلی پژوهش این است که معماری معاصر از چه جنبه هایی به معماری سنتی توجه داشته است ؟ بدین منظور، سه دوره معماری معاصر ، به ترتیب بازه سالهای ۱۳۰۰ الی ۱۳۲۰، ۱۳۲۰ الی ۱۳۵۷ و ۱۳۵۷ تاکنون، مبنا قرار داده شد و از هر دوره پنج معمار شاخص با دو اثر مورد بررسی قرار گرفتند تا سیر تغییرات هندسی آشکار شود. در نهایت با بررسی های انجام شده در هر دوره، مشخص گردید که در دورههای اول و دوم معماری معاصر، تکرار هندسه سنتی به صورت عینی و در دوره سوم بروز هندسه به صورت مفهومی وکیفی انجام شده است .

کلیدواژه ها:

هندسه ، عوامل هندسه ساز ، معماری سنتی ، معماری معاصر