توزیع فضایی کاربری های شهری و تناسب آن با ساکنان نواحی شهری براساس عدالت فضایی (مطالعه موردی منطقه ۴ شهرداری شیراز)

دستیابی به عدالت فضایی در توزیع خدمات شهری ، جهت تخصص عادلانه هزینه های اجتماعی و برابری استفاده از ظرفیت های محلی ، یکی از اهداف مهم برنامه ریزان شهری است . بر هم خوردن توازن جمعیتی که مهم ترین ریشه های آن، مهاجرت های درون و برون شهری ، تراکم بیش از حد کاربریها در مناطق خاص اند، می تواند فضاهای شهری را فضاهایی متناقض با عدالت اقتصادی و اجتماعی نماید. با توجه به اینکه خدمات شهری به مثابه ی نوعی کالای عمومی محاسبه میشود که برآورد و مکانیابی صحیح آنها در حوزه مدیریت شهری است ؛ بنابراین نمیتوان بخشی از جامعه شهری را از آن محروم کرد. محرومیت از این خدمات یا دسترسی به آنها با هزینه بیشتر، توان و امکانات بخشی از جامعه را که معروض این بیعدالتی شده است در یک رقابت نابرابر مستحیل میکند. در این پژوهش تلاش بر این بوده که با توجه به اهمیت عدالت فضایی ، با رویکردی توصیفی - تحلیلی در یک فضای علمی ، نقش عدالت فضایی در شهرها از نقطه نظر توزیع خدمات شهری در منطقه چهار کلان شهری تهران مورد بررسی قرار گیرد. در این راستا پس از مرور مفاهیم و نظریات مرتبط ، به بررسی این نقش پرداخته شده که در نهایت پر اهمیت بودن موضوع نتیجه ای است که برا این پژوهش می توان عنوان کرد.

کلیدواژه ها:

توزیع فضایی ، کاربری های شهری ، عدالت ، عدالت فضایی ، منطقه ۴ شیراز