تاریخگرایی در معماری معاصر ایران

موضوع پژوهش ، کاوش در وجود یا فقدان مفهوم تاریخ گرایی در این سبک شناسی معماری معاصر ایران است . سبک شناسی یکی از شیوه های ساده سازی و دسته بندی آثار است . ارکان اصلی پژوهش مبنی بر سوالات پژوهش عبارتند از: چرایی الزام بر پردازش مفهوم تاریخ گرایی در مطالعات معماری معاصر؟ چرائی پیچیدگی در امر سبک شناسی و معمارانه یا غیرمعمارانه بودن آن؟ همچنین چگونگی استخراج چارچوبی برای اشتراکات شیوه های سبک شناسی در تالیفات معماری معاصر ایران؟ فرض بر این است که آثار سبک شناسی معاصر، بر مبنای مطالعات و روند تاریخ گرایی شکل گرفته باشند و دخالت عواملی غیرمعمارانه در روایت تاریخ معاصر، منجر به پیچیدگی تاریخ گرایی شده است . بر همین اساس شاید بتوان چارچوبی کلی برای تالیفات حوزه سبک شناسی استخراج کرد. پژوهش پس از مطالعه کتابخانه ای و دسته بندی آثار ۳۰ گانه تالیفی معاصر و پس از بررسی اشتراکات و تمایزات شیوه های سبک شناسی ، عوامل اصلی را شناسائی میکند. پژوهش کیفی است با راهبرد تفسیری ، که با روش تاریخی و بکارگیری شیوه استدلال استقرائی - قیاسی پس زمینه شیوه سبک شناسی معماری معاصر را تبیین میکند. نتایج پژوهش نشان میدهد که تاریخگرایی در سه جایگاه متمایز از ساده به پیچیده دسته بندی شده و این پیچیدگی از عوامل غیر معمارانه نشات می گیرند. در عین حال هر شیوه ای در سبک شناسی که ریشه های تاریخی معاصر را واکاوی کرده است ، نتایج دقیقتری دارد. در مجموع هفت شیوه کلی برای سبک شناسی تاریخ معماری معاصر ایران وجود دارد.

کلیدواژه ها:

تاریخ گرایی ، سبک شناسی ، تالیفات ، معماری معاصر