آموزه های نظام شهرسازی دوره رنسانس در اروپا

در زمینه معماری ، شهرسازی و برپایی شهر، سبک های زیادی به وجود آمده که هر کدام دارای خواستگاه مربوط به خود می باشد.هر مکتبی بنابر مقتضیات زمان خود برگرفته از شرایط و ویژگی های اجتماعی و اقتصادی جامعه زمان خویش می باشد. نظام شهرسازی رنسانس با تکیه بر فرهنگ اومانیستی و نظم هندسی و فضایی ، بر جریان شهرسازی زمان خود اثر گذاشتند .هدف این پژوهش بررسی آموزه های شهرسازی دوره رنسانس و شناخت عناصر موثر در شکلگیری کالبدی شهر میباشد . لذا پژوهش حاضر با توجه به ماهیت موضوع از روشهای ترکیبی اعم از تاریخی ، تحلیل تطبیقی و پدیدارشناسی مورد استفاده قرار گرفته است .ابزار گردآوری داده ها، روش کتابخانهای میباشد.تجزیه و تحلیل داده های آن به شیوه کیفی و استنباطی صورت گرفته است . یافته های پژوهش نشان میدهد شهر آرمانی نظام شهرسازی دوره رنسانس متاثر از نوع جهانبینی ناظر بر انها بوده است .تبلور کالبدی فضاهای شهری در معنا و شکل جدید از دل سازمان کهن در یک فرایند تاریخی و طبیعی پدیده آمده است . بنابراین نتیجه گیری میشود شهر مقولهای فلسفی است چون ابعاد ذهنی - هویتی شهر در محدوده ارزشهای فکری - اعتقادی مقام میگیرد .از سوی دیگر شهر پدیدهای " مکانی - زمانی "است که در هر مقطعی از تاریخ بتواند دگرگونیهای کمی خود را با تغییرات کیفی موردنیاز عصر خویش تبدیل کند و مفهوم مکان و زمان را در همسویی با یکدیگر قرار دهد.

کلیدواژه ها:

آموزه های شهرسازی ، دوره رنسانس ، اومانیسم ، آرمانشهر ، میدان