کمینه گرایی سینمایی و گفتمان فلسفی درنظریه بیان فیلم با بررسی فیلم امپایر اندی وارهولبه عنوان ساختار به خود اندیش

مینیمالیسم یا کمینه گرایی سینمایی نه بعنوان یک سبک دوره ای،بلکه بیشتر به عنوان یک سبکشخصی در آثار معدودی از کارگردانان تاریخ سینما در فرم روایی یا داستانی برای بیان مسائل فلسفی بکاررفته است؛ که در این میان از سینمای جهان به فیلمسازانی چون کارل تئودوردرایر، یاساجیروازو، روبربرسون،میکل آنجلوآنتونیونی،تئوآنگلوپولوس،شانتال آکرمان و بلاتار و از سینمای ایران به سهراب شهید ثالثو عباس کیارستمی میتوان اشاره کرد. اما در این میان آثاری از سینمای تجربی یا به قول دیوید بوردول فرمغیر روایی یعنی فیلم ساختاری آوانگارد هم چنین رویکرد کمینه گرایی را در فرمی افراطی به نمایشمیگذارند. این مقاله ضمن تبیین کمینه گرایی سینمایی به تحلیل ساختاری فیلم امپایر ساخته اندی وارهولمیپردازد که از آن به عنوان مینی مالیستی ترین فیلم تاریخ سینما یاد میشود. در این تحلیل به مقایسه دورویکرد پرداخته می شود: اول بررسی اینکه چگونه یک فیلم میتواند آپاراتوس یا سازوکار سینمایی را بهشکل فیلم های اولیه تاریخ سینما به شکل ساختار خود اندیش یا بازتابنده بازتولید نماید؛ دوم بیان اینمسئله که چگونه یک فرم غیر روایی سینمایی در قالب سبک کمینه گرای سینمایی میتواند به بیان مسائلناب فلسفی و استعلایی بپردازد که نمونه بارزی از گفتمان سینمایی است. در این میان از آرای نظریهپردازان کلاسیک تاریخ سینما چون آندره بازن و ردلف آرنهایم و نظریه پردازان معاصر در حوزه سینما وفلسفه چون دیوید بوردول؛امیل بنونیست،ژیل دلوز،پی آدامز سیتنی،نوئل کرول ،آرتور دانتو،ترور پونکو...بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

کمینه گرایی ، ساختار به خود اندیش ، گفتمان ، وارهول ، امپایر