ارزیابی بافت فرسوده شهری براساس طرح بازآفرینی در بهبود کیفیت محیط شهری مطالعه موردی: شهر تبریز- محله چوخورلار

سابقه شکل گیری و تطور حیات شهری نشان می دهد که امروزه اغلب محلات در بخش داخلی سکونتگاه های شهری از منظر کالبدی و عملکردی، دارای بافتی فرسوده و ناکارآمد هستند. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی بافت فرسوده محله چوخورلار در بخش قدیمی و داخلی شهر تبریز براساس طرح بازآفرینی در بهبود کیفیت محیطی می باشد که با ارائه سناریو به سرانجام رسیده است. پژوهش از نوع کاربردی و براساس نحوه جمع آوری اطلاعات؛ روش انجام آن، توصیفی- تحلیلی به گونه پیمایشی مقطعی می باشد. اطلاعات از طریق مطالعات میدانی به صورت پرسشگری،مصاحبه بحث های متمرکز گروهی و پرسشنامه در ۱۱ نوع گردآوری شده و بعد از کدگذاری، در نرم افزار SPSS پردازش گردید. در بخش کالبدی، فضایی و زیرساختی و تهیه نقشه های موضوعی و تحلیلی از نرم افزار Arc GIS استفاده بعمل آمد. جامعه آماری، کل محله به تعداد ۱۴۸ خانوار بوده است. واحد بررسی، قطعه مسکونی بوده که بنابر جدول مورگان ۱۶۲ N= قطعه مسکونی با حجم نمونه ۱۱۵ S= قطعه انتخاب گردید که با توجه به مشکلات عدیده، در کل ۶۵ خانوار به پرسشنامه ها جواب دادند. سپس با استفاده از مدل SWOT ارزیابی انجام شد. بر این مبنا امتیاز عوامل داخلی (قوت و ضعف) ۲۹/۲ و امتیاز عوامل خارجی (فرصت و تهدید) ۵۲/۲ به دست آمد که نشانگر غلبه نقاط ضعف بر نقاط قوت در عوامل داخلی و غلبه فرصت ها بر تهدیدها در عوامل خارجی است. نوآوری پژوهش در طراحی سناریوهای بازآفرینی محله می باشد که نهایتا سناریوی سوم در قالب راهبردی عملی با رعایت ضوابط طراحی در بافت سنتی با یک طرح تلفیﻘی سنتی و مدرن مورد تصویب قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بازآفرینی ، سناریو ، شهر تبریز ، محله چوخورلار